Dus ik naar Schiphol, ik zou de auto bij collega Frank neerzetten in Huizen en hij zou me naar Schiphol brengen. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben het overigens over november 1999.
Eerst de vlucht van Schiphol naar Detroit, Michigan. En dat moet mij weer overkomen. Voor Immigration is Detroit de luchthaven waar je de VS binnenkomt, dus daar moet je dan je bagage ophalen en door de douane en dan naar de volgende vlucht, wat dan een binnenlandse vlucht is, daarna heb je geen last meer van Immigration en Customs. Maar dat heb ik dan weer, mijn bagage kwam niet van de band. Dus ik spreek iemand van NorthWest aan, ik ben niet bang om iemand aan te spreken in een vreemd land, vooral als ik de taal spreek. En ik moest het adres geven waar ik zou verblijven op mijn mijn bestemming. Dat wist ik nog niet, ik had Marcie’s adres wel, maar nog niet het adres van een motel, want ik zou niet bij Marcie slapen. Marcie woonde namelijk bij haar ouders en er was gewoon geen plaats. Dus dat adres doorgegeven en het telefoonnummer (Marcie en ik hadden elkaar ook via de telefoon gesproken).
Bij Immigration krijg je dan nog eigenaardige vragen. Ik vertel gewoon eerlijk dat ik een vriendin ga bezoeken (zo ben ik nou eenmaal, ik ben ervan overtuigd dat eerlijkheid je het verst brengt en je ook eerlijkheid terugkrijgt), krijg ik van die Immigration Officer de vraag terug of ik van plan met Marcie te trouwen. Ik was heel even verbaasd, maar herstelde razendsnel met de tegenvraag: “ Would you marry someone you’ve never met?” antwoord van de Immagration Officer: “Welcome to the United States”.
Dus door naar de gate waar mijn vlucht van Detroit naar Pittsburgh zou vertrekken en ik had wel iets zien staan van “peanut free flight” maar het was Nederlandse tijd al iets van 3 uur ’s nachts, dus ik was ook niet meer op mijn scherpts en ik kwam erachter dat het een verdomd klein vlietuigje was, een Saab, en nu weet ik dat die Zweedse jongen goeie auto’s maken, maar ik had geen ervaring met hun vliegtuigen.
Dus ik dat vliegtuigje in met maar 32 stoelen, wel lekkere stoelen, overigens, het leek wel 1 grote business class en ik had op Detroit Airport M&M’s met pinda gekocht en ik had serieuze honger, dus ik doe een poging dat zakje open te krijgen. Komt er een stewardess op me afstormen, die me bijna smeekt om dat zakje niet open te maken omdat er iemand aan boord is met een pinda allergie. Dus ineens wordt me dat peanut free flight duidelijk. Terwijl ik dacht dat er gratis pinda’s waren op die vlucht. Maar ik hield natuurlijk het zakje dicht, al zei ik wel tegen de stewardess dat ik vreselijke honger had. Ik had tijdens de vlucht van Amsterdam naar Detroit wel wat te eten gehad, maar dat vliegtuig voedsel is niet echt vullend. Maar de stewardess bracht me 2 zakjes pretzels, dus ik was tevreden.
Nu moet ik je wel vertellen dat wat je niet voelt in een 747 dat je dat wel voelt in zo’n Saab. Maar sinds de allereerste keer dat ik vloog en niet bij het raampje durfde te zitten heb ik een hele ontwikkeling doorgemaakt en ik wil nu zelfs bij het raampje zitten en ik wil het opstijgen en landen zien. Maar dat is dus in zo’n klein vliegtuigje een stuk intensiever. Er lag sneeuw op veel plekken en dat was goed te zien, het was tenslotte het Noorden van de Verenigde Staten, niet ver van de Canadese grens.
Maar ik kwam goed aan in Pittsburgh. Ik weet niet waarom ik bij de bagage band ben gaan wachten. Als mijn koffers er in Detroit niet waren was er nauwelijks kans dat ze er in Pittsbugh wel waren. Maar ja, die vent van NorthWest had gezegd dat ik in Pittsburgh moest kijken of de bagage daar wel van de band afkwam en zo niet, het daar dan ook nog even melden. Dus dat gedaan en toen naar Hertz voor de huurauto. Dat is altijd een verrassing, want je weet maar nooit wat je krijgt. Later in dit verhaal kreeg ik echt een gave auto, maar daarover dus later meer.
Ik kreeg een Ford Escort, Amerikaanse versie en ik reed van Pittsburgh Airport naar Washington, PA. In het centrum van Washington, PA gestopt bij de McDonalds, want die pretzels hadden de honger wel even onderdukt, maar ik wilde niet met een knorrende maag bij Marcie aankomen.
Nadat ik de innerlijke Theo verstekt had zag ik dat er tegenover de Mac een telefooncel was en ik had in Detroit al een telefoonkaart gekocht en ik belde Marcie. Die was heel blij dat ik al in haar stadje was gaf me aanwijzingen hoe ik bij haar kon komen. 3 minuten later parkeerde ik de auto voor het huis van haar ouders en belde ik aan met mijn hart bijna in mijn keel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten