Marcie, deel 9

Inmiddels was het zondag en ik was al vroeg op. En ik besloot Marcie te verrassen. Ik zou bij binnenkomst in het stadje even bellen, want zomaar voor de deur staan vond ik ook zoiets. De 432 kilometer door de Appalachian Mountains zou geen probleem zijn. Ik vond en vind autorijden in de VS en Canada een waar genot. Niet zoveel hectiek, niet zoveel agressie in het verkeer zoals we in Nederland gewend zijn. Sterker nog, helemaal geen agressie. En in mijn Mercury Grand Marquis zou het helemaal heerlijk zijn. Dus ging ik op weg, via Interstate 70, Interstate 69 en Interstate 79 zou ik Washington, Pennsylvania bereiken. Door 3 staten: Maryland, West-Virginia en Pennsylvania.

Het werd een heerlijke rit door de besneeuwde Appalachian en ik had zelfs ook nog wat sneeuw onderweg. Maar dat deerde me niet en onderweg werd ik ook nog getrakteerd op het het nodige natuurschoon.
Nu zullen jullie denken, kostte dat niet handen vol geld, 432 km heen en ook weer terug? Nee, dat voel reuze mee. De auto bleek voor een Amerikaan verrassend zuinig en in die tijd betaalde je in de VS voor een gallon (4,91 liter) ongeveer hetzelfde als in Nederland voor een liter. 

In de loop van de middag kwam ik in Washington, PA aan. Ik zag een telefooncel en stopte om naar Marcie te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. De telefoon ging over en ik hoorde een meisjesstem "Hello" zeggen. Dat was dus Ashley. Ik vertelde Ashley dat ik dichtbij was, waarop haar reactie was "It's about time you came back!"
Marcie was er niet, maar na overleg met opa en oma zei Ashley dat ik kon komen.

Ik ben naar het huis gereden en werd hartelijk verwelkomd. Ashley bedankte me nog eens voor de Mickey Mouse die ze gekregen had en ik moest vertellen wat ik allemaal gedaan had in de afgelopen 2 en halve maand.
De ouders van Marcie hadden een bakkerij en ik had allerlei typisch Nederlandse koekjes meegenomen.
Het was allemaal heel gezellig. Tegen etenstijd ging ik richting motel en liet Marcie's ouders weten dat Marcie me kon bereiken in hetzelfde motel als waar ik tijdens mijn vorige bezoek overnacht had.

Ik ging eerst wat eten, weet werkelijk niet meer waar en wat, en ging toen naar het hotel.
Een goede vriendin in Nederland had ik beloofd een brief te schrijven met een verslag van de reis.
En dus ging ik aan het schrijven.

Ik herinnerde me ineens dat Marcie me verteld had dat ze op zaterdag (gisteren dus) iets cultureels had in het Westen van Pennsylvania (Harrisburg, als ik me niet vergis) Dat was me eerlijk gezegd ontschoten, maar dat verklaarde wel haar afwezigheid.

Rond 20:15 uur  (lokale tijd) ging de telefoon: Marcie......
En Marcie was niet blij, sterker nog, ze was boos. En Marcie hield dus heel duidelijk niet van verrassingen.
Ze verweet me dat alles wat ik deed op "liefde"gericht was. Ik was te verbouwereerd om haar tegen te werpen dat zij begonnen was over bruiloft en "Maids of Honour".....
Daarnaast: hoe ik het in mijn hoofd haalde om bij haar ouders binnen te komen. Die mensen hadden mij zelf binnen gevraagd...

Ik zei nog dat Ashley blij was geweest dat ze me zag en zelfs had gezegd dat het weleens tijd werd dat ik terugkwam.
Dat werkte als een rode lap op een stier.

Ook mijn poging om voor te stellen er als volwassenen over te praten bij een kop koffie werd niet op prijs gesteld.
Marcie besloot met te zeggen dat ze me nooit meer wilde zien en dat ik maar terugmoest gaan naar Washington DC.

Lamgeslagen heb ik op bed gezeten, zou Paul de Leeuw zingen. En zo voelde ik me ook...
Had ik nou iets fouts gedaan? Het enige wat mij te verwijten viel was dat ik niet tot later in de week gewacht had en daardoor met Marcie had kunnen overleggen.
Maar ja, ik doe ook weleens impulsieve dingen. En ik vroeg me tegelijkertijd af of Marcie dan anders gereageerd zou hebben.

Het duurde lang voordat ik in slaap viel. Te druk in mijn kop.....

De volgende ochtend bijtijds op, ontbeten ( één van de charmes van vakantie in de VS en/of Canada) en wat proviand ingeslagen voor onderweg en vertrekken voor de 432 km naar Washington DC.
De reis verliep voorspoedig, ondanks een stop bij een Outlet Mall en ging op zoek naar een motel en reed door het echt lieflijke Maryland met kenmerkende witte erf-afscheidingen.En in een dorpje/stadje genaamd Laurel vond ik een motel tegen een redelijke prijs.

Ik kon het gelukkig van me afzetten en ook van me afschrijven, die goede vriendin heeft een brief van 32 kantjes ontvangen, mijn langste brief ooit.

Ik heb een fantastische week in Washington DC gehad, met zelfs bijna zomerse temperaturen (eind februari) terwijl op sommige plekken nog wat sneeuw lag. In het Witte Huis geweest, het Washington Aquarium en bij het graf van JFK op Arlington National; Cemetry.
1 dag, toen het werkelijk met bakken uit de hemel kwam iets voorbij Annapolis gereden, ook een Outlet Mall.
Ook in het Smithsonian geweest, in het Amerikaans Historisch Museum en Het Amerikaans Volkenkundig Historisch Museum.

Bij dat motel werd me ook nog een een blowjob aangeboden door een vrouw, voor 20 dollar, maar daar ben ik maar niet op ingegaan.

Ondanks de "rocky"start toch een hele leuke week gehad, veel gezien, waaronder het Witte Huis, dat schijnt sinds 9/11 een stuk moeilijker te zijn.

En de moraal van dit verhaal? Vertel het me maar......


TheEnd