Marcie, deel 9

Inmiddels was het zondag en ik was al vroeg op. En ik besloot Marcie te verrassen. Ik zou bij binnenkomst in het stadje even bellen, want zomaar voor de deur staan vond ik ook zoiets. De 432 kilometer door de Appalachian Mountains zou geen probleem zijn. Ik vond en vind autorijden in de VS en Canada een waar genot. Niet zoveel hectiek, niet zoveel agressie in het verkeer zoals we in Nederland gewend zijn. Sterker nog, helemaal geen agressie. En in mijn Mercury Grand Marquis zou het helemaal heerlijk zijn. Dus ging ik op weg, via Interstate 70, Interstate 69 en Interstate 79 zou ik Washington, Pennsylvania bereiken. Door 3 staten: Maryland, West-Virginia en Pennsylvania.

Het werd een heerlijke rit door de besneeuwde Appalachian en ik had zelfs ook nog wat sneeuw onderweg. Maar dat deerde me niet en onderweg werd ik ook nog getrakteerd op het het nodige natuurschoon.
Nu zullen jullie denken, kostte dat niet handen vol geld, 432 km heen en ook weer terug? Nee, dat voel reuze mee. De auto bleek voor een Amerikaan verrassend zuinig en in die tijd betaalde je in de VS voor een gallon (4,91 liter) ongeveer hetzelfde als in Nederland voor een liter. 

In de loop van de middag kwam ik in Washington, PA aan. Ik zag een telefooncel en stopte om naar Marcie te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. De telefoon ging over en ik hoorde een meisjesstem "Hello" zeggen. Dat was dus Ashley. Ik vertelde Ashley dat ik dichtbij was, waarop haar reactie was "It's about time you came back!"
Marcie was er niet, maar na overleg met opa en oma zei Ashley dat ik kon komen.

Ik ben naar het huis gereden en werd hartelijk verwelkomd. Ashley bedankte me nog eens voor de Mickey Mouse die ze gekregen had en ik moest vertellen wat ik allemaal gedaan had in de afgelopen 2 en halve maand.
De ouders van Marcie hadden een bakkerij en ik had allerlei typisch Nederlandse koekjes meegenomen.
Het was allemaal heel gezellig. Tegen etenstijd ging ik richting motel en liet Marcie's ouders weten dat Marcie me kon bereiken in hetzelfde motel als waar ik tijdens mijn vorige bezoek overnacht had.

Ik ging eerst wat eten, weet werkelijk niet meer waar en wat, en ging toen naar het hotel.
Een goede vriendin in Nederland had ik beloofd een brief te schrijven met een verslag van de reis.
En dus ging ik aan het schrijven.

Ik herinnerde me ineens dat Marcie me verteld had dat ze op zaterdag (gisteren dus) iets cultureels had in het Westen van Pennsylvania (Harrisburg, als ik me niet vergis) Dat was me eerlijk gezegd ontschoten, maar dat verklaarde wel haar afwezigheid.

Rond 20:15 uur  (lokale tijd) ging de telefoon: Marcie......
En Marcie was niet blij, sterker nog, ze was boos. En Marcie hield dus heel duidelijk niet van verrassingen.
Ze verweet me dat alles wat ik deed op "liefde"gericht was. Ik was te verbouwereerd om haar tegen te werpen dat zij begonnen was over bruiloft en "Maids of Honour".....
Daarnaast: hoe ik het in mijn hoofd haalde om bij haar ouders binnen te komen. Die mensen hadden mij zelf binnen gevraagd...

Ik zei nog dat Ashley blij was geweest dat ze me zag en zelfs had gezegd dat het weleens tijd werd dat ik terugkwam.
Dat werkte als een rode lap op een stier.

Ook mijn poging om voor te stellen er als volwassenen over te praten bij een kop koffie werd niet op prijs gesteld.
Marcie besloot met te zeggen dat ze me nooit meer wilde zien en dat ik maar terugmoest gaan naar Washington DC.

Lamgeslagen heb ik op bed gezeten, zou Paul de Leeuw zingen. En zo voelde ik me ook...
Had ik nou iets fouts gedaan? Het enige wat mij te verwijten viel was dat ik niet tot later in de week gewacht had en daardoor met Marcie had kunnen overleggen.
Maar ja, ik doe ook weleens impulsieve dingen. En ik vroeg me tegelijkertijd af of Marcie dan anders gereageerd zou hebben.

Het duurde lang voordat ik in slaap viel. Te druk in mijn kop.....

De volgende ochtend bijtijds op, ontbeten ( één van de charmes van vakantie in de VS en/of Canada) en wat proviand ingeslagen voor onderweg en vertrekken voor de 432 km naar Washington DC.
De reis verliep voorspoedig, ondanks een stop bij een Outlet Mall en ging op zoek naar een motel en reed door het echt lieflijke Maryland met kenmerkende witte erf-afscheidingen.En in een dorpje/stadje genaamd Laurel vond ik een motel tegen een redelijke prijs.

Ik kon het gelukkig van me afzetten en ook van me afschrijven, die goede vriendin heeft een brief van 32 kantjes ontvangen, mijn langste brief ooit.

Ik heb een fantastische week in Washington DC gehad, met zelfs bijna zomerse temperaturen (eind februari) terwijl op sommige plekken nog wat sneeuw lag. In het Witte Huis geweest, het Washington Aquarium en bij het graf van JFK op Arlington National; Cemetry.
1 dag, toen het werkelijk met bakken uit de hemel kwam iets voorbij Annapolis gereden, ook een Outlet Mall.
Ook in het Smithsonian geweest, in het Amerikaans Historisch Museum en Het Amerikaans Volkenkundig Historisch Museum.

Bij dat motel werd me ook nog een een blowjob aangeboden door een vrouw, voor 20 dollar, maar daar ben ik maar niet op ingegaan.

Ondanks de "rocky"start toch een hele leuke week gehad, veel gezien, waaronder het Witte Huis, dat schijnt sinds 9/11 een stuk moeilijker te zijn.

En de moraal van dit verhaal? Vertel het me maar......


TheEnd

Marcie, deel 8

Doordat alles zo snel was gegaan kon ik niet meer met Marcie overleggen. Ze had zelf geen computer dus email las ze nauwelijks en ik had het die gewonnen veiling was nadat ik haar op zaterdag had gesproken en ik zou op zaterdag vliegen.

De dag was daar, had weer een afspraak met collega Frank gemaakt dat ik de auto bij hem in Huizen zou zetten en hij zou mij naar Schiphol brengen en me na 8 dagen weer ophalen.
Aangekomen op Schiphol ticket opgehaald en toen kreeg ik een minder leuke mededeling: door extreme sneeuwval op IJsland was de vlucht aanzienlijk vertraagd. Er werd me een alternatief aangeboden, maar dan zou ik op een andere luchthaven aan komen (Dulles, Washington DC, vlucht met United of Continental) maar mijn huurauto zou in Baltimore klaarstaan. Later, maar dat is achteraf praten, kwam ik erachter dat er een soort van metrosysteem is tussen Dulles Airport en Baltimore International Airport, dus ik had die alternatieve vlucht kunnen nemen en dan had ik Marcie op zaterdagavond, lokale tijd US, kunnen bellen.

De vertraging werd uiteindelijk 4 uur en dat was nog niet alles, want er waren door die sneeuw passagiers die naar IJsland moesten gestrand in Glasgow, dus werd werd een niet geplande tussenstop gedaan om die mensen op te pikken.
En toen we IJsland aankwamen, inderdaad, de sneeuw lag wel anderhalve meter hoog. Het oponthoud daar duurde ook langer dan gepland we ik kwam zo'n 5 uur later aan in Baltimore dan gepland.
Immigration en Customs leverden geen problemen op, bagage kwam ook netjes van de band (ik had mijn bagage op IJsland ook netjes in het vliegtuig zien laden) en toen ik op weg naar de Hertz vestiging op het vliegveld. En daar wachtte een leuke verrassing. Doordat ik zoveel vertraging had waren alle compact cars al verhuurd en voor mij stond er een dikke vette Ford Mercury Grand Marquis. Een stijlvolle 4-deurs sedan.

Dus daar was ik wel blij mee, echt een mooie auto en hij reed ook heerlijk. Het was inmiddels al over elven en ik ging op zoek naar een hotel. Omdat het zo laat was besloot ik het eerste motel wat ik zag te nemen. En zo gezegd, zo gedaan. En het werd de duurste hotelnacht ooit voor mij, maar ik had onderdak voor de nacht, een bed en een bad/douche.

Ik zette de wekker redelijk vroeg en viel al snel in slaap.......

Marcie, deel 7

Ik kwam goed aan op Schiphol. Collega Frank pikte me op en bij hem thuis nog een bakkie gedaan en verteld over de week en toen weer aan op Arnhem.
's Avonds Marcie nog gebeld dat ik weer veilig thuis gekomen was. Pas 's avonds vanwege het tijdsverschil van 6 uur.

Op maandag weer aan het werk. Uiteraard moest ik op het werk alles in geuren en kleuren vertellen.

Marcie en ik spraken elkaar elke zaterdag, hoewel het voor mij dan al zondag was. De kerst kwam eraan en uiteraard stuurde ik Marcie een kerstkaart en die ging natuurlijk was eerder op de post dan die voor de Nederlandse adressen. Bij toeval, ik weet echt niet eens meer hoe, kwam ik, toen ik wat aan het surfen was, op de Amerikaanse Disney Store terecht. En wat zag ik daar: geen verzendkosten binnen de continetale VS.
Dat was mooi, want dan kon ik iets uitzoeken voor Ashley voor kerst.
Ik vond een Mickey Mouse op, gevuld met iets van chocola, voor een prijs die we hier belachelijk laag zouden vinden, liet em leuk inpakken en naar Ashley sturen. Het cadeau zou net voor kerst bezorgd worden.
Ik natuurlijk niet verklapt in de telefoongesprekken met Marcie, het moest wel een verrassing zijn.

Met kerst natuurlijk weer gebeld met Marcie die zei dat Ashley even met me wilde spreken. Die kleine had de Mickey Mouse gekregen en was er erg blij mee. Ze hield niet op met me te bedanken....
Toen Marcie weer. Ze vond het ontzettend lief van me maar het was eigenlijk toch wel een beetje te gek.
Je kent het wel: "Dat had je nou niet moeten doen".

Rond begin februari liep mijn project bij NUON af en ik kwam, zoals dat heet "op de bank" terecht bij mijn detacheerder. Die tijd gebruikte ik om te studeren en weer wat Microsoft certificaten bij te halen.
En weer bij toeval tijdens het surfen kwam ik op een veilingsite terecht, Ricardo veilingen en daar zag ik dat er vluchten van Iceland Air naar Noord-Amerika werden geveild. Naar Baltimore en dat is niet zover van Washington DC, een stad die ook al een tijdje op mijn verlanglijstje stond.

Dus ik aan het bieden. Het einde van de veiling duurde nog even maar ik had met 270 gulden (GULDEN!) het hoogste bod. Hoger wilde ik ook niet gaan, dus ik dacht, daar gaat nog wel iemand overheen.
Niet meer naar gekeken en toen werd ik ineens gebeld door Iceland Air: ik had die veiling gewonnen, of ik al wist wanneer ik van die vlucht gebruik wilde maken. Even voor de duidelijkheid, het was dus 270 gulden voor een retourvlucht, alles inclusief, dus ook luchthavenbelasting enzovoort. Om jullie een idee te geven: dat is 112,50 in euro's......
Ik zei tegen de vriendelijk dame van Iceland Air dat ik dat even most overleggen op mijn werk, maar dat ik wel al mogelijk data had.

Ik zat op de bank bij de detacheerder en die vond het helemaal niet erg dat ik een weekje weg was.
Dus Iceland Air weer gebeld en de data vastgezet, er was plek in het vliegtuig, zowel op de heen- als de terugvlucht, dus dat was geregeld. Nu hoefde ik alleen nog maar een huurauto te regelen en dat deed ik, mede dankzij de positieve ervaringen, weer bij Hertz. Er zou een auto voor me klaarstaan op Baltimore International Airport.

Wordt vervolg.

Marcie, part 2

So, I went to Schiphol Amsterdam Airport. I would leave my car at collegues Frank's house in Huizen and he would drop me off at Schiphol. And so it happened. By the way, this all happened in November 1999.

First the flight from Amsterdam to Detroit. In the US you go through Immigration and Customs at the first airport you arrive, after that it's just domestic terminals. But in Detroit happened what can only happen to me, my luggage didn't come off the belt....
I saw someone with a NorthWest logo on his shirt, I have no problem stating my problem, even abroad, and I speak the language, so no problem there. The NorthWest official asked the address where I would be staying and the telephone number. Now that was a minor problem, I didn't know yet in what motel I would stay. I wouldn't stay at Marcie's, she lived with her parents and there wast just no room for a guest. So I gave Marcie's address and telephone number.
At Immigration I got the strangest question. The Immigration Officer asked me what the purpose of my visit was and as I believe that honesty will get you the furthest I answered that I was going to visit a female friend I had met on the internet. Then, that Immigration Officer asked me if I had plans marrying this woman!
For a brief moment, I was surprise, but recovered fast enough with a counter question: "Would you marry someone you've never met?" Response from the Immigration Officer: "Welcome to the United States"

After that I continued to the gate where my flight to Pittsburgh would depart and I had seen something about  a "peanut free flight", but I wasn't the sharpest tool in the shed anymore due to the flight and the time difference and on top of that I was hungry.
It was a tiny little plane, a Saab. And I know those Swedish guys make good cars, but I had no experience with theur airplanes.

I got into that little plane with only 32 seats, nice seats, it looked like one big business class. I had purchased a little bag of M&M's with peanut on Detroit Airport and I had a serious craving so I attempt to open the bag. At that moment a flight attendant comes running towards me begging me not to open that bag of M&M's. It turned out there was someone on that plane with a serious peanut allergy. Suddenly the concept of a peanut fly flight becomes clear to me. Where I thoughts that the peanuts were for free on the flight. But I kept my bag of M&M's peanut closed, mentioning to the flight attendant that I was hungry. On the flight from amsteram to Detroit a meal had been served, but that was already a while ago. The flight attendant bought me two little bags of pretzels. So I was happy.

Now, I have to tell you: what you don't feel in a Boeing 747, you will feel that in a Saab.But since the very first time I ever flew and that first I didn't want to sit at the window, I have gone through a whole process and now I want to sit at the window and watch the take off and landing. But in such a small plane that is a lot more intensive.
There was snow on the ground on many places, not so strange, this was the North of the US, near the Canadian border and it was the end of November.
I arrived without problems in Pittsburgh. I don't why I waited at the luggage belt. Not much of a change that your luggage comes off the belt in Pittsburgh if it didn't come off in Detroit. But the NorthWest guy had said that I should check anyway and my luggage didn't show up I should report that in Pittsburgh as well.

Havind done that I went to Hertz for my rental car.That is always a surprise, you don't always know what you get and as I was a while later because of the luggage problem, it could be that I got a bigger car than what I had paid for.
Hertz gave me a Ford Escort US version and I drove from Pittsburgh Airport to Washington, PA. I love driving in the US (and Canada), traffic is a lot less hectic and a lot less agressive than in the Netherlands/Europe.
In the center of Washington, PA I saw a McDonald's, the pretzels were alreday a while ago and I didn't want to arrive at Marcie's with a funny noises making stomach...

After I had eaten I saw across from the McDonald's a telephone booth, in  Detroit I had already bought a telephone card, and I called Marcie. She was very pleased that I was already in town and gave directions how get to her. Within 3 minutes I parked in front of her parents house and rang the bell with my heart almost in my throat.......

Marcie, part 1

When I was just single again after a relationship with a girlfriend that was 10 years younger than me I came into contact through Hotmail Personals (no idea if that stull exists) with a woman called Marcie. Marcie lived in the United States of America, in Washington, but not the Washington where he White House is situated, but Washington in the state of Pennsylvania.
And Washington, PA is situated about  40 miles South of Pittsburgh, there where the states of Pennsylvania, West-Virginia and Ohio come together.

We had contact through email (logical with a Hotmail Service) and it was very friendly, both ways. Marcie was an US resident but for a US resident she had a very European point of view. Which only made me like her more.
She was divorced and she had a daughter, Ashley, who was 6 at the time.

So very nice emails to and from eachother and Marcie made no secret of the fact that she liked me very much.Even more, at a certain moment she started talking about marriage, she even already knew who her maids of honour would be.....
It's good to know that I was doing wel in that time. A good job that paid well, no debts beside the mortgage and after the relationship mentioned above ended I bought the apartment where I am still living today.
Besides emailing we also talked on the telephone. I called Marcie almost every Saturday, calling from the Netherlands to the USA is a lot cheaper than the other way around.
The telephone conversations were also very friendly and very nice!
And when I asked Marcie if she would like it if I came to the US to visit her her reaction was espscially positive.
We agreed on a week that that would be posible for both of us and it would be the week inbetween Thanksgiving and Sinterklaas ( Saint Nicolas, Dutch traditional children's event on December 5th).
So I went searching for a flight and a rental car and I found a flight with KLM Royal Dutch Airlines to Pittsburgh via Detroit. The leg from Detroit to Pittsburgh would be operated by NorthWest Airlines, the US partner of KLM.

Off course is was exiting to go there, not so much to the US, I had been there before and always liked it. But meeting Marcie in real life was very exiting and making me even a bit nervous.

Marcie, deel 6

Overigens ben ik de volgende dag wel naar die Factory Outlet gegaan en ik had het al over Amish country. Ik vond het wat te ver gaan om met mijn huurauto dat gebied in te gaan, maar wat wel grappig was bij die Factory Outlet: speciale parkeerplaatsen voor paard en wagen.

Een stukkie terug had ik het over die Native American winkel, daar houden ze ook Amish artikelen, bijvoorbeeld door Amish gemaakte candy canes.

Wat ook erg leuk was: tijdens de gesprekken, ik kwam aan net na Thansgiving, een Amerikaanse traditie, is het natuurlijk ook gegaan over een Nederlandse traditie: Sinterklaas. Uiteraard hebben we het ook over Koniginnedag gehad, maar het was net tussen Thanksgiving en Sinterklaas in, dus de nadruk lag toch wel op Sinterklaas en de vergelijking met Santa Clause, de kerstman. 

En wat extra leuk was, op één van de avonden was er op de Amerikaanse televisie een animatiefilm waarin Amerikaanse kinderen uitgelegd werd wat Sinterklaas eigenlijk was. En we hebben met zijn drietjes, Marcie, Ashley en ik die film gekeken bij Marcie op bed. En Ashley, zo lief, al helemaal vertrouwd, tegen mij aan en tegen het einde van die film ook tegen mij aan in slaap gevallen. Maar aan de andere kant was Marcie ook tegen mij aan in slaap gevallen.

Na een tijdje ze toch maar alle 2 wakker gemaakt, Ashley moest naar haar eigen kamer en bed en ik moest natuurlijk terug naar het hotel.

Wat ik al zei: een heerlijke week met een hele leuke vrouw. En ik had graag nog een week gebleven, maar dat kon niet, ik had een non-changeable retourtje en bovendien moest ik op maandag weer aan het werk.

Dus op vrijdagavond zijn we uit eten gegaan naar steak restaurant (steaks waren groot en lekker!) en daarna naar de film, James Bond, The world is not enough. Een heerlijk tijd gehad samen en daarna nog bij Marcie thuis tot diep in de nacht gekletst.

Wat de week extra leuk maakte, behalve Marcie, natuurlijk, is dat ik weliswaar in een hotel sliep, maar overdag gewoon tussen de Amerikanen was. Een ervaring die ik iedereen aan kan raden.

En toen kwam de zaterdag en het afscheid. Ik had ’s morgens uitgechecked bij het motel en de rest van de dag met Marcie doorgebracht tot ongeveer 17:00 uur. Het afscheid was emotioneel, maar ook lief. We stonden in de front yard, in een innige omhelzing, ik had zelfs mijn handen onder Marcie’s truitje, maar gewoon in haar zij, hoor. En we kusten elkaar en beloofde elkaar dat we elkaar snel weer zouden zien en Marcie zou gaan sparen en samen met Ashley naar Nederland komen.

En tijdens de omhelzing en het afscheid nemen stond Ashley in de deuropening en riep: “Mommy, are in love with Theo?”

Marcie antwoordde daar overigens niet op, ze bloosde wel.

Maar goed, zoals gezegd, aan alle leuke dingen komt een eind en het was tijd om naar het vliegveld te rijden. Als ik mijn vlucht zou missen zou ik in allerlei problemen komen, maar ik was op tijd op het vliegveld van Pittsburgh. Voordeel was ook wel dat ik eerst een binnenlandse vlucht had, daarvoor hoef je geen 2 uur van tevoren aanwezig te zijn, half uurtje tot 3 kwartier was genoeg. Inderdaad, de Twin Towers stonden toen nog overeind.

Overstappen in Detroit en vandaar heb ik Marcie nog even gebeld, nog maar een keer afscheid nemen, ik ben daar niet zo heel erg goed in......

Dus wij nog even keuvelen tot het tijd was om naar mijn KLM vlucht te gaan. En wat ik zo leuk vind aan terug naar Nederland vliegen met KLM: Nederlandse kranten bij het instappen!

Het verhaal is nog niet voorbij, maar ik stop hier even. Een soort van “season finale”.......

Wordt vervolgd!

Marcie, deel 5

Ik ben ook nog alleen op pad geweest, als Marcie aan het werk was. En laat mij even alleen en ik kom in allerlei problemen. 

Ik had op een ochtend het idee om naar de Factory Outlet zo’n 70 kilometer Noordelijker te gaan (waar ook Amish gebied was, daarover later meer), maar ik draaide de verkeerde Interstate op dus bij de volgende afrit eraf, aan de andere kant er weer en de afrit bij mijn hotel er weer af. Het was inmidels beginnen te sneeuwen en er zat een Ford F150 pick-up truck voor me die ineens op de rem ging staan, ik remde ook, maar gleed pardoes op de trekhaak van die F150. Dus onder motto van je moet alles een keer meegemaakt hebben, had ik een aanrijding in de Verinigde Staten van Amerika. 

Die trekhaak had niet eens een krasje, maar mijn voorkant zag er niet best uit en de groene vloeistof onder de auto deed vermoeden dat de radiator geperforeerd was door de trekhaak.

Mocht je ooit naar de VS gaan en een aanrijding krijgen, let dan nu goed op!

De auto reed nog en het hotel was maar 50 meter van de afrit en de man van de F150 had geen schade, we hebben wel gegevens uitgewisseld maar hij vond het wel best, zo leek het. Dus ik de auto geparkeerd op de parkeerplaats van het motel en Hertz gebeld. En die vroegen me of ik een proces verbaal had. Dat had ik niet want er was geen politie bij geweest. Hertz verteld me dat ik de politie moest bellen en vragen om een proces verbaal nummer. Dus ik aan het werk met het telefoonboek bij de hand. Eerst maar de Sherif’s Office in Washington, PA, daar was ik tenslotte. Maar nee, dat was fout, het was op een afrit van de Interstate gebeurd dus ik moest de State Troopers bellen.

Nee, ook niet, op- en afritten vielen niet onder de State Troopers dus die konden er ook niets mee. Ik ben natuurlijk ook niet gek en ik wilde niet elke Law Enforcement organistie in de wijde omtrek gaan bellen, dus ik vroeg bij wie ik dan wel moest zijn. Nou dat was dus wel de sherif’s Office, maar in het volgende stadje. Dus ik die gebeld, maar die deden moeilijk omdat ik de auto verplaatst had. Dus mocht je ooit in de VS zijn en een aanrijding krijgen: laat de auto staan waar de aanrijding gebeurde en haal de politie erbij. Oh, en als je een auto huurt, neem dan de all-in verzekering erbij, dan hoef je geen cent te betalen. Ik was erg blij dat ik dat gedaan had anders had het me een hoop geld gekost.

Hoe dan ook, ik dus weer Hertz bellen, maar die waren standvastig, als ik dan geen proces verbaal nummer kon krijgen dan op zijn minst de naam en badgenummer van de agent waarmee ik gesproken had. Dus ik weer de Sherif bellen in het volgende stadje, ik kreeg nu een dame aan de lijn, ik legde het hele verhaal nog een keer uit en zij gaf me een proces verbaal nummer en wenste me veel succes met het verdere verloop.

Toen weer Hertz gebeld, die zouden een tow truck sturen, die zou mij en de auto naar de Hertz vestiging op het vliegveld van Pittsburgh brengen en dan zou ik wat formulieren moeten invullen en daarna zou ik een andere auto krijgen. 

De tow truck was er binnen het uur, we waren met zo’n 45 minuten bij Hertz en na een half uur had ik een andere auto, weer een Ford Escort US versie, alleen een andere kleur. Dus ik weer terug. Ik had overigens een berichtje achtergelaten voor Marcie, we hadden afgesproken als zij klaar zou zijn met werken, en haar laten weten dat het later zou kunnen worden. Ik had ook gezegd dat ik een aanrijding had gehad.

Terug in het motel ging de telefoon. Marcie, helemaal van streek, of alles wel goed met me was enzo. Ik heb haar gerustgesteld en ik ben naar haar toegegaan en haar het hele verhaal verteld.

Marcie, deel 4

Ik zal niet elke dag in detail beschrijven, dat weet ik ook niet meer precies. Wat ik wel weet is dat ik een hele leuke week met Marcie gehad heb en zij vond hetzelfde, maar dan met mij.

Geen sex, maar wel elke avond die kus op de lippen en “I love you”. 

En we hebben leuke dingen gedaan, samen, maar als Marcie moest werken, ze werkte halve dagen, ik ook in mijn eentje. Toen ik aankwam op de zaterdag in de namiddag was Ashley er niet, zij was bij haar vader in een dorpje/stadje zo’n 40 mijl Noordelijker. Marcie en ik hebben Ashley daar zondagmiddag opgehaald. En natuurlijk maakte ik weer een vrouw aan het huilen, al doe ik dat nooit op een gemene manier, maar in de auto toen we net op weg waren zag ik haar gezicht en ik zei tegen Marcie: “You miss Ashley, don’t you?” Nou, dat was net het duwtje wat ze nodig had. Maar ik had haar ook weer vrij snel getroost, tenslotte waren we op weg om Ashley op te halen.

Eventjes afdwalen, de ex-man van Marcie sloeg haar tijdens het huwelijk en had haar ook gedwongen sex te hebben met andere mannen. Dus dat zal ook wel meegespeeld hebben bij de emoties. En de nieuwe vriendin van haar ex zei de meest vreselijke dingen over Marcie in het bijzijn van Ashley.

We zijn naar een “native American outlet post” geweest in West-Virginia (Washington, PA ligt daar waar de staten Pennsylvania, West-Virginia en Ohio samenkomen). Daarbij moet je  je een winkel voorstellen in “Native American” stijl met allerlei native american souvenirs (zoals bijvoorbeeld dream catchers), maar ook, en dat had mijn interesse, koelkast magneten van alle Amerikaanse Staten. En ik mocht er een paar bijkopen: Michigan (ik was overgestapt in Detroit), Pennsylvania (Marcie woonde in die staat), West-Virginia (daar waren we dus op dat moment) en Ohio (om in die staat te komen hoefde ik maar 4 kilometer te rijden en dat heb ik later die week ook gedaan, dus die koelkast magneet was ook verdiend).

We zijn ook koffie wezen drinken in het centrum van Washington, PA in een coffee shop en in tegenstelling tot hier in Nederland bestel je en drink je daar daadwerkelijk koffie. En uiteraard gevolgd door een leuk gesprek over het verschil tussen coffee shops in de VS en coffee shops in Nederland.

Ook hebben we echte Amerikaanse hotdogs gegeten (de uitjes waren nog tot daaraantoe, maar de sauerkraut heb ik toch echt voor bedankt). Ook hebben we het gerechtsgebouw bezocht en een toevallig daar aanwezige rechter liet ons zelf een rechtszaal ingaan. Zoals je mischien wel weet heeft de USA jury rechtspraak, dus de layout van een rechtszaal is daar anders dan hier. Dus dat was heel interessant.

Onze gesprekken gingen niet alleen over koetjes en kalfjes, maar zker ook over poltiek en samenleving en dan speciaal de verschillen tussen de Verenigde Staten en Nedeland/Europa.

Marcie was, voor een Amerikaanse bijzonder Europees ingesteld, qua gedachtengang en opvattingen. Wat erg goed voor mijn ego was, was dat Marcie zei dat ik meer van de gechiedenis van de VS wist dan de gemiddelde Amerikaan.

 We hebben een avond pizza gehaald, dat was op maandagavond, terwijl Marcie de pizza ging halen hielp ik Ashley met haar huiswerk (ja, 6 jaar oud en al huiswerk) en we zijn ook nog een keer uit eten geweest met een stel waar Marcie mee bevriend was bij de Chinees. Dat was nogal een uitdaging, want als je hier naar de Chinees gaat vaar je min of meer blind op de Indonesische namen van de gerechten, maar dat heb je in de VS dus niet. En nu weet ik wel al heel lang dat fried rice hetzelfde is als nasi, maar daarna wordt het toch schimmig. Maar ik ben er toch uitgekomen en iets besteld wat ik lekker vond, al weet ik nu niet meer wat dat was.

En ik heb ook nog mijn wereldberoemde pannekoeken gebakken.

Net zoals ik hield Marcie ook van muziek en “Live” timmerde in die tijd nogal aan de weg en die band komt uit Pittsburgh, dus dat leverde ook weer gepreksstof op. Al hadden we daar nooit gebrek aan, we hebben echt uren en uren gekletst.

Marcie, deel 3

Maar de ontvangst door Marcie was heel hartelijk en het duurde niet lang of ik zat naast haar op de bank en we kletsten alsof we elkaar al jaren kenden. Ik vond haar gelijk erg leuk en zij mij ook en even later moest ze haar dochtertje van de schoolbus halen en Ashley vond mij ook gelijk geweldig.

Marcie en ik hielden zelfs elkaars hand vast tijdens het kletsen.

Niet veel later kwamen haar ouders thuis en ook die ontmoeting was hartelijk te noemen.

Tot Marcie’s verbazing eigenlijk, want haar stiefvader was nou niet bepaald de vriendelijkste man op aarde en haar verbazing werd nog groter toen hij voor mij een betaalbaar motel ging zoeken. Zoiets had ie nog nooit gedaan voor een vriend of vriendin van Marcie.

Het werd de Washington Motor Inn, aan de andere kant van Washinton waar Marcie woonde, maar zo groot is Washington niet, het was misschien 5 minuten rijden. Het motel lag bij de op- en afritten van de Interstate naar Pittsburgh in het Noorden en als je de andere kant opging zou je uiteindelijk in Philadelphia, Baltimore of Washington DC uitkomen. Maar dan heb ik het over afstanden van 350 tot 500 kilometer. Of mijlen, dat kan ook nog, ik weet het niet meer.

Even later werd er gebeld door de koeriersdienst van NorthWest Airlines, die hadden mijn bagage, maar wat moeite het adres te vinden. Marcie’s stiefvader gaf ze instructies hoe te rijden en even later was de bagage er. Marcie en ik zouden naar het hotel gaan, ik wist niet waar het was dus Marcie zou als gids dienen, ik zou inchecken en mijn bagage in de kamer zetten en dan zou ik Marcie weer terug brengen, afscheid nemen voor de nacht en weer teruggaan naar het motel.

Bij dat afscheid nemen verraste Marcie me enigszins door me op mijn mond te kussen. Gewoon lippen op lippen, geen tongzoen, maar toch. En ze zei “I love you”. Nu weet ik ook wel dat dat meer dan 1 betekenis heeft, maar een man en een vrouw die elkaar leuk vinden, een kus en “I love you”, ik liep, om het op z’n Amerikaans te zeggen, met jelly in mijn knieen terug naar de auto.

Oh, ik heb de leeftijd van Marcie nog niet vemeld. Het was eind 1999, dus ik was 36 en als ik me niet vergis was Marcie 29, maar het kan ook 31 geweest zijn, daar wil ik even vanaf zijn.