Dood vogeltje

Ik was een dood vogeltje. Alleen, ik had het zelf niet in de gaten.
Nu klaag ik toch zelden of nooit en op Social Media is al helemaal weinig aan m te merken.

Als ik al klaag is dat pseudo-zeurderig over een brug die open staat, een trein met vertraging of over de actualiteit c.q.. politiek. Over dat laatste dan weer wat serieuzer.

Maar over mezelf of mijn eigen situatie, wie mij niet ook IRL op regelmatige basis meemaakt zal niet gemerkt hebben dat door bepaalde gebeurtenissen mijn zelfvertrouwen tot het nulpunt gedaald was.

Hoewel nooit depressief, afgezien van nu en dan een dipje, was het geloof in mijzelf en in mijn kunnen volledig verdwenen.

En eigenlijk heb je dan iemand nodig die de dingen tegen je zegt die je liever niet hoort, maar dan wel zodanig dat het niet puur als kritiek aankomt, maar als motivatie en steun om uit dat dal te komen en de berg weer op te rennen.

Zo iemand was en is er voor mij.En dat was even wennen. Ik sta meestal voor anderen klaar, en heb daarbij meerdere keren mijn neus gestoten. Maar dit was zo anders.

De details vallen buiten het bestek van dit blog, maar het mooist wat deze persoon tegen me zei was afgelopen week: "Je bent het afgelopen half jaar enorm gegroeid!"  En dan niet in omvang (integendeel) of lengte (stabiel op 172,1 cm), maar als persoon.

Ik ben er nog niet, maar ik ben in ieder geval niet meer dat dooie vogeltje!

Een vergelijking die mank gaat

Na de stunt van Wilders op de avond van de Gemeenteraadsverkiezingen kwamen al snel vergelijkingen met de aanloop naar de 2e Wereldoorlog in Nazi Duitsland. Ikzelf deed daar ook aan mee, maar ik denk er, na wat gesprekken, anders over.

Niet dat ik Wilder nu ineens zo'n aardige en leuke man vind, ik vind hem nog steeds een potentieel gevaar voor de democratie, het land, de rechtstaat en onze export positie. Daarbij zijn er belangrijkere problemen om op te lossen dan Wilders, maar dat terzijde.

Zoals de titel al aangeeft, de vergelijking gaat mank. En om de volgende 2 redenen:

1.In aanloop naar de 2e wereldoorlog ging de discriminatie en vervolging, later resulterend in de verschrikkelijke holocaust, van de staat/machthebbers uit. Daar is in het "Marokkanen" verhaal geen sprake van. Wilders is geen premier, de PVV heeft het niet voor het zeggen in Nederland.

2. De slachtoffers van de discriminatie verschillen ook teveel. 6 miljoen onschuldige Joden versus criminele, baldadige, zich niet aan willen passen Marokkanen. Ook al zei Wilders dat op die bewuste avond niet expliciet, daar gaat het eigenlijk wel om. Het is voor de nabestaanden van de holocaust slachtoffers zelfs kwetsend en beledigend die criminele Marokkanen met hun familieleden te vergelijken.


Daarom gaat de vergelijking dus mank.

Neem niet weg, dat Wilders een complete bevolkingsgroep gediscrimineerd en beledigd heeft. En ja, er is een probleem met een deel van die bevolkingsgroep. Maar dat geeft niemand, ook Wilders niet, het recht te generaliseren.
En ik ben er heilig van overtuigd dat Wilders/de PVV niet de oplossing is voor dat probleem.
Los nog even van de rechtsongelijkheid die je institutionaliseert wanneer je veroordeelden bij en bepaalde etniciteit hun Nederlandse paspoort afneemt en uitwijst, terwijl veroordeelden van een andere etniciteit niet hoeven te vrezen voor zo'n behandeling.

Wat ik geleerd heb is dat ik eerst moet nadenken en beredeneren waarom ik iets zou willen zeggen/roepen.
Ik hoop dat anderen uit het bovenstaande dezelfde les trekken.

De Chinese president

De Chinese president

Gisteravond, zaterdag, had een goede vriendin mij even dringend nodig. Die nood geledigd en daarna nog wat gedronken en afscheid genomen. Ik zou nog wat gaan drinken in mijn stamkroeg en had ik dat maar gedaan. Maar ik dacht, thuis is het bier gratis en dan kan ik ook nog wat nuttige dingen doen.

Dus ik op weg naar een tram. Maar ik zag alleen een tram (niet de mijne) met de alarmlichten aan, het wemelde van de politie en die hadden op vakkundige wijze (motor overdwars geparkeerd) de toegang tot het Damrak geblokkeerd. En ook trams konden het Damrak niet meer op. Geen nood, ik zou even stukje lopen naar volgende halte. Wat op zich niet veel nut had, want die halte was op het Damrak. Nog steeds geen nood, dan maar naar de Nieuwezijds, daar ook nog een tram die mijn richting op ging, plus streekbussen die dat ook deden.

Aangekomen bij het Koninklijk Paleis, en onderweg een verzameling politie agenten tegengekomen die ik zelfs nog nooit bij een voetbalwedstrijd had gezien, zag ik wat de oorzaak was van de politie aanwezigheid en de dranghekken her en der. De Chinese president was waarschijnlijk tijdens de 7e gang gaan knikkebollen en moest nu naar zijn hotel. En daarvoor werd de halve stad plat gelegd. Maar goed, voor 1,5 miljard aan investeringen hoor je mij niet klagen.

Dus ik naar de andere kant van het Paleis, wat ook al niet meeviel, ik moest zogezegd een blokkie om. Maar op de Nieuwezijds aangekomen, heel veel mensen bij de tramhalte, maar geen tram. Dan maar een stukje doorlopen naar de bushalte waar de streekbussen stoppen. Ook hier veel mensen bij de halte. En 2 trams achter elkaar die stilstonden en ook bleven stilstaan.

Ondertussen begon ik me steeds slechter te voelen: misselijk, licht in het hoofd. Ik zag bankjes en ben even gaan zitten om bij te komen. Terwijl ik daar zat, nog steeds geen bus of tram en richting station had zich inmiddels een 3e tram aangesloten, ook stilstaand.

Ik voelde me ietsje beter en besloot te gaan lopen. En als je je niet helemaal lekker voelt is je richtingsgevoel en denkvermogen ook niet meer 100%. Ik kwam wel daar waar ik wilde, maar was daar op een vreemde manier naar toe gelopen. En ook daar, hele kuddes bij de tramhaltes, maar geen trams en ook geen bussen.

Dus maar verder gelopen, onder het Rijks door en over Museumplein, dat al in gereedheid was gebracht voor het bezoek van Obama, dus in rechte lijn lopen was er ook niet bij. Maar ik zag in de verte weer bussen rijden, dat gaf de burger moed. En uiteindelijk ben ik in een bus beland, ben ook op plek van bestemming gekomen. Ik werd alleen wel weer misselijk toen ik aan eten dacht, dus maar het logeerbed opgezocht.

Al met al een enerverende avond met een mooie stadswandeling.

Verschillen

Verschillen

Afgelopen vrijdag had ik dan mijn intakegesprek voor de bijstand op het stadhuis in Almere, daar woon ik tegenwoordig. Het was niet zo'n fijne dag, want ik was die ochtend voor het eerst in mijn leven ontslagen in de proeftijd. Hoe en waarom vallen buiten het kader van dit blog, dus dat laat ik lekker buiten beschouwing.
Feit was wel dat ik veel te vroeg in Almere was, mooi tijd om iets eten en langs de uitzendbureau's te gaan.

Ik treur nooit lang, ga zeker niet in zak en as zitten en kijk het liefste vooruit, hoe moeilijk dat soms ook is.

Maar aangekomen bij Randstad zag ik een vacature die me wel wat leek, dus ik naar binnen. Het bleek om een vacature te gaan in Amsterdam, dus ik kreeg de naam van de intercedente en het telefoonnummer mee en ik was net weer buiten toen ik al belde.
Ik kon online op de vacature solliciteren, ik heb een Randstad account, dus dat was zo gedaan met een al opgeslagen cv.

Maar het liep tegen 15:00 uur, dus ik richting stadhuis. Ik moest even wachten, maar toen was ik aan de beurt. En wat een verschil met Amsterdam! Geven ze je in Amsterdam bij voorbaat al het idee dat ze je van bijstandsfraude verdenken totdat jij het tegendeel bewezen hebt, in Almere gaat het heel anders. Aan een inspanningsperiode doen ze daar niet en ze waren verbaasd dat amsterdam dat wel deed.
Verder werd er tijd voor mij genomen, er werd ook gekeken naar wat ik wilde en dat resulteerde in een doorverwijzing naar het Zelfstandigen Loket Flevoland.
Er werd door de case manager ook nog even onderstreept dat de afdeling Sociale Zaken er was om mij te ondersteunen.
Ook die doorverwijzing naar het ZLF valt buiten het kader van dit blog, wellicht daarover later meer.


Toch wel opmrkelijk dat in 2 steden die zo dicht bij elkaar liggen het er zo verschillend aan toe kan gaan bij een afdeling van de gemeente.

Maar een compliment voor Almere, dus!

De date die geen date bleek te zijn

De date die geen date bleek te zijn

Ik had dus een date. Een jongedame uit dezelfde stad vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een bepaald etablissement en dat had ik wel. De jongedame in kwestie was een stuk jonger dan ik, dus, voor de zekerheid, even gecheckt of het leeftijdsverschil niet tot problemen zou leiden. Nee, zij was zich er volledig van bewust en vond het geen probleem.Ik ook niet, want leeftijd is slechts een getal.

Dus ik op weg naar een plek in de stad waar ik nog niet eerder was geweest. Dus ook in niet in dat etablissement. En wel een prettig etablissement. Fijne muziek, gratis toegang en de consumpties niet duurder dan elders.

Ik had een foto van de jongedame gezien en met dat beeld in mijn hoofd ging ik op zoek. Maar na 4 keer de zaak doorgezocht te hebben en een uur was verstreken en ik ook niet het gevraagde berichtje van de jongedame kreeg in het geval we elkaar zouden mislopen, begon ik toch het onbehaaglijke gevoel te krijgen dat ik voor de gek was gehouden.

Dat werd alleen nog maar duidelijk toen ik na thuiskomst en de volgende ochtend geen bericht van de jongedame had gekregen.

De avond nacht werd toch nog gered. Ik heb mijzelf verplaatst naar een ander horeca etablissement en ben daar liefdevol opgevangen door vrienden. En in de nachtbus naar huis verzekerde een goede, en eigenlijk ook wel de beste, vriendin dat het niet aan mij lag.

Het is niet onredelijk om nu te stellen dat mijn vertrouwen in vrouwen weer een knauw krijgt, maar dat valt wel mee. Tenslotte is het toevallig een vrouw die laat zitten, maar het feit dat ze vrouw is niet symptomatisch voor "bedrog". Niet voor niets tussen aanhalingstekens, want ik vind het een veel te sterk woord, maar wist niets anders te verzinnen.

Want misschien kreeg ze gewoon "cold feet" of "second thoughts" over het leeftijdsverschil. Kan allemaal.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Riddergevoel

Ik heb het wel vaker gezegd: ik ben in een vorig leven ridder geweest. En met die uitspraak heb ik niet gezegd dat ik geloof in vorige of toekomstige levens, maar meer dat er een soort van riddergevoel  in mij huist.

Wanneer er een schone jonkvrouw in nood is danwel hulp nodig heeft,  dan kan die schone jonkvrouw op mij rekenen.

En zo had ik vrijdagavond een top avond, want niet 1 schone jonkvrouw in nood, maar een hele groep schone jonkvrouwen. Britse jonkvrouwen, nog wel.

Ik zag de groep al staan toen ik het Centraal station uitkwam, in gesprek met een medewerker van het GVB. Die, naar later bleek, over aanzienlijk minder riddergevoel beschikte.

En even later zat ik te midden van die groep schone jonkvrouwen in de tram.

I couldn’t help but overhearing...

Ze waren blijkbaar net aangekomen in de hoofdstad en ik kon uit de gesprekken opmaken dat ze geen idee hadden waar ze de tram uit moesten.

Dus ik besloot in te grijpen. En ik vroeg de blonde jonkvrouw die het dichtst bij me zat waar ze precies heen moesten.  Ze liet me een papiertje met adres en een kaartje zien. Dat kaartje riep meer vragen op dan het antwoorden gaf en de straatnaam was niet compleet. Maar uiteindelijk had ik door waar ze moesten zijn. Dus ik vertelde haar welke halte ze eruit moesten en dat ik zou waarschuwen omdat ik dan nog in de tram zou zitten.

Ondertussen gaf ik de schone jonkvrouwen nog wat toeristiche en OV tips (want voor mij persoonlijk is die ov-chip heel handig, maar met name voor toeristen is het helemaal niet duidelijk hoe het werkt) en legde ze uit hoe ze precies moesten lopen.

Ook heb ik de schone jonkvrouwen nog aangezet tot zwart rijden. De medewerker van het GVB had de jonkvrouwen namelijk verteld dat ze zonder kaartje de tram niet meer uit konden en dat geloofden deze schone jonkvrouwen. Ik heb ze even uit die nare droom geholpen.

Diezelfde medewerker had ook gezegd dat ze anders maar een taxi moesten nemen en met zo’n groep zou dat € 60,= kosten. Ik had toch vooral de 24-, 48- of 72-uurs kaart van het GVB aangeprijsd. Maar wie ben ik.

De halte was daar en de schone jonkvrouwen stonden op. En het waren goed opgevoede schone jonkvrouwen want ik kreeg 12 keer  “Thank you very much” te horen.