Ik was een dood vogeltje. Alleen, ik had het zelf niet in de gaten.
Nu klaag ik toch zelden of nooit en op Social Media is al helemaal weinig aan m te merken.
Als ik al klaag is dat pseudo-zeurderig over een brug die open staat, een trein met vertraging of over de actualiteit c.q.. politiek. Over dat laatste dan weer wat serieuzer.
Maar over mezelf of mijn eigen situatie, wie mij niet ook IRL op regelmatige basis meemaakt zal niet gemerkt hebben dat door bepaalde gebeurtenissen mijn zelfvertrouwen tot het nulpunt gedaald was.
Hoewel nooit depressief, afgezien van nu en dan een dipje, was het geloof in mijzelf en in mijn kunnen volledig verdwenen.
En eigenlijk heb je dan iemand nodig die de dingen tegen je zegt die je liever niet hoort, maar dan wel zodanig dat het niet puur als kritiek aankomt, maar als motivatie en steun om uit dat dal te komen en de berg weer op te rennen.
Zo iemand was en is er voor mij.En dat was even wennen. Ik sta meestal voor anderen klaar, en heb daarbij meerdere keren mijn neus gestoten. Maar dit was zo anders.
De details vallen buiten het bestek van dit blog, maar het mooist wat deze persoon tegen me zei was afgelopen week: "Je bent het afgelopen half jaar enorm gegroeid!" En dan niet in omvang (integendeel) of lengte (stabiel op 172,1 cm), maar als persoon.
Ik ben er nog niet, maar ik ben in ieder geval niet meer dat dooie vogeltje!
