Ik heb het wel vaker gezegd: ik ben in een vorig leven
ridder geweest. En met die uitspraak heb ik niet gezegd dat ik geloof in vorige
of toekomstige levens, maar meer dat er een soort van riddergevoel in mij huist.
Wanneer er een schone jonkvrouw in nood is danwel hulp nodig
heeft, dan kan die schone jonkvrouw op
mij rekenen.
En zo had ik vrijdagavond een top avond, want niet 1 schone
jonkvrouw in nood, maar een hele groep schone jonkvrouwen. Britse jonkvrouwen,
nog wel.
Ik zag de groep al staan toen ik het Centraal station
uitkwam, in gesprek met een medewerker van het GVB. Die, naar later bleek, over
aanzienlijk minder riddergevoel beschikte.
En even later zat ik te midden van die groep schone
jonkvrouwen in de tram.
I couldn’t
help but overhearing...
Ze waren blijkbaar net aangekomen in de hoofdstad en ik kon
uit de gesprekken opmaken dat ze geen idee hadden waar ze de tram uit moesten.
Dus ik besloot in te grijpen. En ik vroeg de blonde
jonkvrouw die het dichtst bij me zat waar ze precies heen moesten. Ze liet me een papiertje met adres en een
kaartje zien. Dat kaartje riep meer vragen op dan het antwoorden gaf en de
straatnaam was niet compleet. Maar uiteindelijk had ik door waar ze moesten
zijn. Dus ik vertelde haar welke halte ze eruit moesten en dat ik zou
waarschuwen omdat ik dan nog in de tram zou zitten.
Ondertussen gaf ik de schone jonkvrouwen nog wat toeristiche
en OV tips (want voor mij persoonlijk is die ov-chip heel handig, maar met name
voor toeristen is het helemaal niet duidelijk hoe het werkt) en legde ze uit
hoe ze precies moesten lopen.
Ook heb ik de schone jonkvrouwen nog aangezet tot zwart
rijden. De medewerker van het GVB had de jonkvrouwen namelijk verteld dat ze
zonder kaartje de tram niet meer uit konden en dat geloofden deze schone
jonkvrouwen. Ik heb ze even uit die nare droom geholpen.
Diezelfde medewerker had ook gezegd dat ze anders maar een
taxi moesten nemen en met zo’n groep zou dat € 60,= kosten. Ik had toch vooral
de 24-, 48- of 72-uurs kaart van het GVB aangeprijsd. Maar wie ben ik.
De halte was daar en de schone jonkvrouwen stonden op. En
het waren goed opgevoede schone jonkvrouwen want ik kreeg 12 keer “Thank you very much” te horen.
