Met net afschuwelijke schiet incidenten achter de rug in de Verenigde Staten nemen voor- en tegenstanders van particulier wapenbezit weer hun stellingen in.
Het meest gehoorde argument van voorstanders van particulier wapenbezit is: "wapens doden geen mensen, mensen doden mensen".
In mijn ogen een dooddoener, zeker in het licht van het schier incident in Aurora, een tijdje terug, waar een AK-175 werd gebruikt door de dader, een volautomatisch wapen. Maar daarover later meer.
Ook beroepen voorstanders zich op de Grondwet, in het bijzonder het 2e amendement, dat over wapenbezit gaat. Maar lees je dat 2e amendement, dan komt het gevoel bij je op: "Zijn zij nou gek of ben ik het?".
Wat is namelijk het geval? In dat 2e amendement staat inderdaad dat wapenbezit toegestaan is, maar alleen voor leden van een militia die enige vorm van militaire training hebben ondergaan en alleen ter verdediging. Verder staan er in dat 2e amendement nog meer voorwaarden waaraan dat wapenbezit moet voldoen.
Naar de letter van dat 2e amendement zou dus een particulier niet eens een pistool of geweer mogen hebben, laat staan een volautomatisch wapen dat 10 kogels per seconde afvuurt.
Want wie een AK-175 koopt doet dat niet om zich te beschermen tegen inbrekers, dat is je reinste overkill. Een gewoon pistool zou dan volstaan, even los van het feit of het verstandig is om iedereen toe te staan een wapen te bezitten.
Nee, iemand die een AK-175 koopt is van plan te doden en veel ook. Het is een puur aanvalswapen en als je er dan ook nog 1200 kogels bij bestelt, lijken mij de intenties wel duidelijk.
Afgelopen week weer 2 of 3 van die schiet incidenten in de VS met als triest dieptepunt het gebeurde in Newton, CT. Waar ook kinderen van 6 en 7 jaar het slachtoffer werden.
The streets of heaven are too crowded with angels........
zondag 16 december 2012
dinsdag 17 juli 2012
Trajectcontrole
Gisteren opende de Telegraaf met een artikel over, nou ja, artikel over, meer een tirade tegen de trajectcontrole op de A2 tussen Amsterdam en Utrecht. Termen als "martelgang" en "meedogenloos" werden gebruikt. Totaal misplaatst, sinds wanneer is je aan de wet houden een martelgang en meedogenloos?
Uiteraard kwam vandaag de VVD Minister van Verkeer met het voorstel om de maximumsnelheid op het stuk snelweg toch maar naar 120 te tillen. Uiteraard, omdat de VVD het in de peilingen lijkt te verliezen van de SP en er dus wat populisme nodig is. Want maximum snelheden zijn een linkse hobby, net als het milieu.
Maar wat voor tijdwinst zou het opleveren? Nog even los van meer milieuvervuiling en geluidsoverlast en meer kans op ongelukken. Want wie zegt dat 120 beter voor het milieu is dan 100 is niet goed zij zijn hoofd. Je verbruikt meer benzine bij 120 dus meer uitstoot. Zo simpel is het.
Het gaat over het stukje snelweg tussen Knooppunt Holendrecht en de aansluiting met de N230/Ring Utrecht Noord. Een stukje van 26 kilometer, dus. Bij 120 kilometer per uur doe je dat in 13 minuten, bij 100 kilometer per uur in 15 en een halve minuut. Dus je wint 2 en halve minuut. Te verwaarlozen. En vanaf Maarssen is het toch 100 km per uur.
Dan wordt er ook nog gesproken over uitlokking. Want 5 banen in elke richting nodigen uit tot hard rijden. Onzin! Niemand dwingt je om hard te rijden, dat doe je helemaal zelf.
En het is wel typisch dat dezelfde mensen die om het hardst roepen dat er in de Nederlandse rechtspraak strenger gestraft moet worden, dat blijkbaar niet voor henzelf vindt gelden. Iedereen moet zich aan de wet houden, dus ook de automobilisten lobby.
Een martelgang is het voor gezinnen die van een minimum inkomen moeten rondkomen, en het regeringsbeleid is voor hen meedogenloos!
Telegraaf, schaam je!!!
Uiteraard kwam vandaag de VVD Minister van Verkeer met het voorstel om de maximumsnelheid op het stuk snelweg toch maar naar 120 te tillen. Uiteraard, omdat de VVD het in de peilingen lijkt te verliezen van de SP en er dus wat populisme nodig is. Want maximum snelheden zijn een linkse hobby, net als het milieu.
Maar wat voor tijdwinst zou het opleveren? Nog even los van meer milieuvervuiling en geluidsoverlast en meer kans op ongelukken. Want wie zegt dat 120 beter voor het milieu is dan 100 is niet goed zij zijn hoofd. Je verbruikt meer benzine bij 120 dus meer uitstoot. Zo simpel is het.
Het gaat over het stukje snelweg tussen Knooppunt Holendrecht en de aansluiting met de N230/Ring Utrecht Noord. Een stukje van 26 kilometer, dus. Bij 120 kilometer per uur doe je dat in 13 minuten, bij 100 kilometer per uur in 15 en een halve minuut. Dus je wint 2 en halve minuut. Te verwaarlozen. En vanaf Maarssen is het toch 100 km per uur.
Dan wordt er ook nog gesproken over uitlokking. Want 5 banen in elke richting nodigen uit tot hard rijden. Onzin! Niemand dwingt je om hard te rijden, dat doe je helemaal zelf.
En het is wel typisch dat dezelfde mensen die om het hardst roepen dat er in de Nederlandse rechtspraak strenger gestraft moet worden, dat blijkbaar niet voor henzelf vindt gelden. Iedereen moet zich aan de wet houden, dus ook de automobilisten lobby.
Een martelgang is het voor gezinnen die van een minimum inkomen moeten rondkomen, en het regeringsbeleid is voor hen meedogenloos!
Telegraaf, schaam je!!!
maandag 18 juni 2012
Ware het niet dat....
Misschien een vreemde titel, maar wilde niet gelijk teveel weggeven in de titel....
Vandaag is het 18 juni 2012 en zou ik 11 jaar getrouwd zijn geweest, ware het niet dat......
Mijn, nu ex-vrouw, wegens familie omstandigheden terug naar Australië ging en nooit meer terug kwam...
Ze zou 4 of 5 weken gaan en natuurlijk zag ik de signalen niet aan voor wat ze waren en na 4 maanden, na aardig wat geld van de rekening getrokken te hebben deelde ze via Skype mee dat ze niet meer terug zou komen en niet meer van me hield.
Ik was er kapot van, niet zozeer van de breuk, want onderbewust had ik er, omdat het zo lang duurde, wel een beetje rekening mee gehouden, maar van de manier waarop.
En toch maar 1 dag thuis gebleven van mijn werk.
Inmiddels heb ik het verwerkt, geaccepteerd had ik het al langer. Heb me bewust ook een hele tijd een beetje verscholen gehouden voor andere vrouwen. Maar ik zag het niet als een einde, maar als een nieuw begin.
In de verwerkingsperiode kreeg ik allerlei lichamelijke klachten, van vaak hoofdpijn tot het niet in kunnen slapen en daardoor hele nachten wakker liggen.Daardoor was ik dus regelmatig afwezig op mijn werk en toen er afgeslankt moest worden was ik natuurlijk de sjaak.
En dat heeft dingen er niet makkelijker op gemaakt, maar gelukkig ben ik een onverbeterlijke optimist en ga vrijwel nooit bij de pakken neer zitten.
Ergens spijt van? Nee, dat niet. Wel zou ik het een volgende keer anders doen. Beter op signalen letten. Me niet meer zo snel in laten pakken door een vrouw. En zeker niet meer zo snel trouwen, als ik dat ooit nog eens doe, want dat is zeer de vraag.
En ik ben wel alleen, maar heb het goed naar mijn zin. Dankzij Twitter leuke contacten en zelfs 3 hele goede vriendinnen die ik met enige regelmaat bezoek. En dat is altijd reuze gezellig!
En natuurlijk zijn er van die momenten dat je het fijn zou vinden als er iemand naast je op de bank zou zitten, of iemand die je, als je wakker wordt, een goedemorgen wenst. Maar dan alleen als ze heul, heul lief is en zij 100% voor mij wil gaan en ik 100% voor haar.
Ik ben nooit een type geweest voor snelle avontuurtjes met vrouwen en daar ben ik ook zeker niet naar op zoek.
Eigenlijk ben ik helemaal niet op zoek. Ik zie wel wie er opeens mijn leven binnen komt lopen.
Deze datum doet me verder ook niet zoveel, ik moest er alleen even aan denken gisteren en had dus gelijk een blog onderwerp.
Vandaag is het 18 juni 2012 en zou ik 11 jaar getrouwd zijn geweest, ware het niet dat......
Mijn, nu ex-vrouw, wegens familie omstandigheden terug naar Australië ging en nooit meer terug kwam...
Ze zou 4 of 5 weken gaan en natuurlijk zag ik de signalen niet aan voor wat ze waren en na 4 maanden, na aardig wat geld van de rekening getrokken te hebben deelde ze via Skype mee dat ze niet meer terug zou komen en niet meer van me hield.
Ik was er kapot van, niet zozeer van de breuk, want onderbewust had ik er, omdat het zo lang duurde, wel een beetje rekening mee gehouden, maar van de manier waarop.
En toch maar 1 dag thuis gebleven van mijn werk.
Inmiddels heb ik het verwerkt, geaccepteerd had ik het al langer. Heb me bewust ook een hele tijd een beetje verscholen gehouden voor andere vrouwen. Maar ik zag het niet als een einde, maar als een nieuw begin.
In de verwerkingsperiode kreeg ik allerlei lichamelijke klachten, van vaak hoofdpijn tot het niet in kunnen slapen en daardoor hele nachten wakker liggen.Daardoor was ik dus regelmatig afwezig op mijn werk en toen er afgeslankt moest worden was ik natuurlijk de sjaak.
En dat heeft dingen er niet makkelijker op gemaakt, maar gelukkig ben ik een onverbeterlijke optimist en ga vrijwel nooit bij de pakken neer zitten.
Ergens spijt van? Nee, dat niet. Wel zou ik het een volgende keer anders doen. Beter op signalen letten. Me niet meer zo snel in laten pakken door een vrouw. En zeker niet meer zo snel trouwen, als ik dat ooit nog eens doe, want dat is zeer de vraag.
En ik ben wel alleen, maar heb het goed naar mijn zin. Dankzij Twitter leuke contacten en zelfs 3 hele goede vriendinnen die ik met enige regelmaat bezoek. En dat is altijd reuze gezellig!
En natuurlijk zijn er van die momenten dat je het fijn zou vinden als er iemand naast je op de bank zou zitten, of iemand die je, als je wakker wordt, een goedemorgen wenst. Maar dan alleen als ze heul, heul lief is en zij 100% voor mij wil gaan en ik 100% voor haar.
Ik ben nooit een type geweest voor snelle avontuurtjes met vrouwen en daar ben ik ook zeker niet naar op zoek.
Eigenlijk ben ik helemaal niet op zoek. Ik zie wel wie er opeens mijn leven binnen komt lopen.
Deze datum doet me verder ook niet zoveel, ik moest er alleen even aan denken gisteren en had dus gelijk een blog onderwerp.
donderdag 31 mei 2012
Marcie, part 4
I will not describe every day in great detail, I do not remember exactly. What I do know is that I had a nice week with Marcie, and so did she with me. .No sex, but every night that kiss on the lips and "I love you".And we did fun things together, but if Marcie had to work, she worked half days, I did something on my own.
When I arrived on Saturday afternoon Ashley, Marcie's daughter, was not there, she was with her father in a village / town about 40 miles further North. Marcie and I went to pick up Ashley on Sunday. And of course I brought another woman to tears, though I never do that in a mean way, but in the car when we were just on our way I saw her face and I said to Marcie: "You miss Ashley, don't you? "
Well, that was just the push she needed. But I had comforted her again soon, we were finally on the way to pick up Ashley.
A brief sideway, Marcie's ex-husband hit her during their marriage and had also forced her to have sex with other men. So that also played a role with the emotions. And the new girlfriend of her ex said the most terrible things about Marcie in front of Ashley.
After we picked up Ashley both were happy.
We went to a "native American postal outlet" in West Virginia (Washington, PA is where the states Pennsylvania, Ohio and West Virginia come together). In addition, you must imagine a shop in "Native American" style with all native american souvenirs (such as dream catchers), but also, which had my interest, fridge magnets from all over America. And since I was there I bought a few: Michigan (I had to change planes in Detroit), Pennsylvania (Marcie lived in that state), West Virginia (we were there at that time) and Ohio (which is only a 4km drive which I would do later that week, so that refrigerator magnet was earned).
We are essentially drinking coffee in downtown Washington, PA at a coffee shop and unlike here in the Netherlands you order and drink your coffee actually. And of course followed by a nice conversation about the difference between coffee shops in the U.S. and coffeeshops in the Netherlands.We also ate real American hot dogs (the onions were ok, but the sauerkraut, I do really thank you, but no thank you).
We also visited the courthouse and a judge present there told us to go into a courtroom. As you perhaps know, the U.S. has a jury system, so the layout of a courtroom is different than here in the Netherlands.
So that was very interesting.Our conversations were not just small talk, but also about politics and society, and especially the differences between the United States and laws of the Netherlands / Europe.
Marcie was, for a U.S. citizen very European minded.
What was very good for my ego was that Marcie told me I knew more about U.S. history than the average American.
One evening we had pizza, that was on Monday, while Marcie went to get the pizza I helped Ashley with her homework (yes, 6 years old and homework) and we had dinner with friends of Marcie's at a Chinese restaurant. That was quite a challenge, because if you go here (Netherlands) to the Chinese you can go more or less blind on the Indonesian names of the dishes, but it doesn't work like that in the U.S.. And now I've known for a long time that fried rice is the same as nasi, but the rest was more challenging.
But I worked it out and ordered something I liked, at least I thought that, but it worked out fine!
I also made my famous pancakes.
Just like me Marcie loved music and "Live", popular at that time and that band is from Pittsburgh, so that gave us another thing to talk about
And talk we did, for hours and hours.
When I arrived on Saturday afternoon Ashley, Marcie's daughter, was not there, she was with her father in a village / town about 40 miles further North. Marcie and I went to pick up Ashley on Sunday. And of course I brought another woman to tears, though I never do that in a mean way, but in the car when we were just on our way I saw her face and I said to Marcie: "You miss Ashley, don't you? "
Well, that was just the push she needed. But I had comforted her again soon, we were finally on the way to pick up Ashley.
A brief sideway, Marcie's ex-husband hit her during their marriage and had also forced her to have sex with other men. So that also played a role with the emotions. And the new girlfriend of her ex said the most terrible things about Marcie in front of Ashley.
After we picked up Ashley both were happy.
We went to a "native American postal outlet" in West Virginia (Washington, PA is where the states Pennsylvania, Ohio and West Virginia come together). In addition, you must imagine a shop in "Native American" style with all native american souvenirs (such as dream catchers), but also, which had my interest, fridge magnets from all over America. And since I was there I bought a few: Michigan (I had to change planes in Detroit), Pennsylvania (Marcie lived in that state), West Virginia (we were there at that time) and Ohio (which is only a 4km drive which I would do later that week, so that refrigerator magnet was earned).
We are essentially drinking coffee in downtown Washington, PA at a coffee shop and unlike here in the Netherlands you order and drink your coffee actually. And of course followed by a nice conversation about the difference between coffee shops in the U.S. and coffeeshops in the Netherlands.We also ate real American hot dogs (the onions were ok, but the sauerkraut, I do really thank you, but no thank you).
We also visited the courthouse and a judge present there told us to go into a courtroom. As you perhaps know, the U.S. has a jury system, so the layout of a courtroom is different than here in the Netherlands.
So that was very interesting.Our conversations were not just small talk, but also about politics and society, and especially the differences between the United States and laws of the Netherlands / Europe.
Marcie was, for a U.S. citizen very European minded.
What was very good for my ego was that Marcie told me I knew more about U.S. history than the average American.
One evening we had pizza, that was on Monday, while Marcie went to get the pizza I helped Ashley with her homework (yes, 6 years old and homework) and we had dinner with friends of Marcie's at a Chinese restaurant. That was quite a challenge, because if you go here (Netherlands) to the Chinese you can go more or less blind on the Indonesian names of the dishes, but it doesn't work like that in the U.S.. And now I've known for a long time that fried rice is the same as nasi, but the rest was more challenging.
But I worked it out and ordered something I liked, at least I thought that, but it worked out fine!
I also made my famous pancakes.
Just like me Marcie loved music and "Live", popular at that time and that band is from Pittsburgh, so that gave us another thing to talk about
And talk we did, for hours and hours.
maandag 7 mei 2012
Marcie, part 3
But
the receipt by Marcie was very pleasant and it did not take a long time before I sat
beside her on the couch and we talked like we knew each other for
years. I instantly liked her very much and she liked me. A little while later she had to pick her
daughter Ashley from the school bus and Ashley found me awesome.
Marcie and I were even holding hands while talking.Not much later her parents came home and also that meeting was pleasant.To Marcie's surprise really, because her stepfather was not exactly the kindest man on earth and her surprise was even greater when he went looking for an affordable motel for me. Something he had never done for a friend of Marcie.It was the Washington Motor Inn, on the other side of Washington where Marcie lived, but Washington, PA not so big, it was maybe 5 minutes. The motel was close to the entrances and exits from the Interstate to Pittsburgh in the North and in the other direction you would end up in Philadelphia, Baltimore or Washington DC . But I'm talking about distances of 350 to 500 kilometers.
Moments later there was a call from the courier service of NorthWest Airlines, they had my luggage, but some troubole to find the address. Marcie's stepfather gave them instructions how to drive and moments later there was the luggage. Marcie and I went to the hotel, I did not know where it was so Marcie would serve as a guide, I would check in and put my luggage in the room turn and then I drove Marcie back, said goodbye for the night and went back to the motel.With that goodbye Marcie surprised me somewhat by kissing me on the mouth. Just on the lips, no dna exchange, but still. And she said "I love you". Now I know that I love you has more than 1 meaning, but a man and a woman who like each other, a kiss on the lips and "I love you"..... I went, to say in American style, with jelly in my knees back to the car.Oh, I have not mentioned Marcie's age.It was late 1999, so I was 36 and if I'm not mistaken, Marcie 29, but it may also have been 31.
Marcie and I were even holding hands while talking.Not much later her parents came home and also that meeting was pleasant.To Marcie's surprise really, because her stepfather was not exactly the kindest man on earth and her surprise was even greater when he went looking for an affordable motel for me. Something he had never done for a friend of Marcie.It was the Washington Motor Inn, on the other side of Washington where Marcie lived, but Washington, PA not so big, it was maybe 5 minutes. The motel was close to the entrances and exits from the Interstate to Pittsburgh in the North and in the other direction you would end up in Philadelphia, Baltimore or Washington DC . But I'm talking about distances of 350 to 500 kilometers.
Moments later there was a call from the courier service of NorthWest Airlines, they had my luggage, but some troubole to find the address. Marcie's stepfather gave them instructions how to drive and moments later there was the luggage. Marcie and I went to the hotel, I did not know where it was so Marcie would serve as a guide, I would check in and put my luggage in the room turn and then I drove Marcie back, said goodbye for the night and went back to the motel.With that goodbye Marcie surprised me somewhat by kissing me on the mouth. Just on the lips, no dna exchange, but still. And she said "I love you". Now I know that I love you has more than 1 meaning, but a man and a woman who like each other, a kiss on the lips and "I love you"..... I went, to say in American style, with jelly in my knees back to the car.Oh, I have not mentioned Marcie's age.It was late 1999, so I was 36 and if I'm not mistaken, Marcie 29, but it may also have been 31.
zaterdag 5 mei 2012
Daar zit je dan......
Ja, daar zit je dan in de trein. Die nog redelijk vol zit, in ogenschouw genomen dat het de trein van 23:23 uur van Utrecht naar Arnhem is. Toegegeven, het is vrijdagavond....
23:23 uur + 37 minuten, dat wordt dus precies middernacht aankomen op Arnhem-Centraal. En dan heb ik de keuze uit 24 minuten wachten op de bus (de laatste) of in zo'n 24 minuten naar huis lopen.
Door de kou met flink de pas erin lijkt op dit moment aantrekkelijker dan 24 minuten wachten op het nogal tochtige busstation waar zo laat ook niets meer te beleven is.
En ik doe het vaak, lopen van station naar huis, ik kom nog weleens in Arnhem aan nadat de laatste bus al is vertrokken.
Ik hoor jullie al denken: waar ben je geweest dan?
In Leiden, mijn goede vriendin Martina wat eten gebracht. Want Martina heeft het moeilijk. Geen adres, dus geen uitkering en dan wordt eten ook een probleem.
En nu kook ik meestal toch voor een weeshuis, maar ik heb vandaag speciaal voor Martina staan koken. En wanneer je niet alleen voor jezelf kookt maar ook voor een ander wordt dat koken ineens een stuk leuker!
Waarschijnlijk ook omdat Martina zo dankbaar is en omdat ze me vertelt hoe ze ervan genoten heeft.
Even een tussen-tip: hiernaast, aan de rechterkant in de bloglijst staat ook het blog van Martina, Gedroomde Levens, absoluut de moeite waard, dus allemaal lezen!!!
Martina is een leuke, lieve, dappere en inspirerende vrouw. IRL kennen we elkaar minder dan een week, maar elke ontmoeting was leuk en gezellig. En ik vind het leuk om samen met Martina tijd door te brengen!
Dat wilde ik even gezegd hebben.
PS Het werd geen lopen, bus ging al om 00:09.
23:23 uur + 37 minuten, dat wordt dus precies middernacht aankomen op Arnhem-Centraal. En dan heb ik de keuze uit 24 minuten wachten op de bus (de laatste) of in zo'n 24 minuten naar huis lopen.
Door de kou met flink de pas erin lijkt op dit moment aantrekkelijker dan 24 minuten wachten op het nogal tochtige busstation waar zo laat ook niets meer te beleven is.
En ik doe het vaak, lopen van station naar huis, ik kom nog weleens in Arnhem aan nadat de laatste bus al is vertrokken.
Ik hoor jullie al denken: waar ben je geweest dan?
In Leiden, mijn goede vriendin Martina wat eten gebracht. Want Martina heeft het moeilijk. Geen adres, dus geen uitkering en dan wordt eten ook een probleem.
En nu kook ik meestal toch voor een weeshuis, maar ik heb vandaag speciaal voor Martina staan koken. En wanneer je niet alleen voor jezelf kookt maar ook voor een ander wordt dat koken ineens een stuk leuker!
Waarschijnlijk ook omdat Martina zo dankbaar is en omdat ze me vertelt hoe ze ervan genoten heeft.
Even een tussen-tip: hiernaast, aan de rechterkant in de bloglijst staat ook het blog van Martina, Gedroomde Levens, absoluut de moeite waard, dus allemaal lezen!!!
Martina is een leuke, lieve, dappere en inspirerende vrouw. IRL kennen we elkaar minder dan een week, maar elke ontmoeting was leuk en gezellig. En ik vind het leuk om samen met Martina tijd door te brengen!
Dat wilde ik even gezegd hebben.
PS Het werd geen lopen, bus ging al om 00:09.
donderdag 3 mei 2012
Batterij leeg en andere probleempjes
De laatste tijd houdt de batterij van mijn Nokia C7 het niet zo lang meer uit. Zo ook vandaag (lees gisteren, dinsdag 1 mei), met een omweg per trein vanwege een aanrijding en geen mogelijkheid om tussendoor op te laden.. Die batterij is nu (dinsdag 1 mei. 's avonds in de trein naar huis aan papier toevertrouwd) helemaal leeg en ik ben nog niet thuis.
Daarvoor zat ik in een trein met wifi, maar als je nu denkt dat ik daar gebruik van kon maken....nee. En ook niet meer van mobiel internet. Blijkbaar hadden de verschillende access points op mijn phone wat onenigheid want na een klassieke uit en weer aan werkte het weer. Had ik daar maar eerder aan gedacht.....
Maar wat voel je je ineens buitengesloten wanneer internet op je phone het niet meer doet.wanneer je onderweg bent.
Een paar jaar geleden maakte je daar nog niet druk over. Die éne keer dat je in de Efteling even wilde kijken of je salaris gestort was (nog een heel gepriegel op zo'n klein schermpje) veel meer deed je er ook niet mee.
Ja, zo brengen moderne tijden en moderne gadgets ook moderne probleempjes met zich mee.
Terwijl ik 10 jaar geleden een mobiele telefoon had waarmee je alleen kon bellen en sms-en. En ja, ok, een rekenmachine, wereldklok en snake.
Daarna een toestel met WAP, maar na 1 poging monochroom internet op een klein scherm hield ik dat voor gezien.
En dit blogje is dus gekomen omdat de batterij van mijn phone leeg was. Gelukkig heb ik wel altijd een schrijfblok en een pen bij me.
Daarvoor zat ik in een trein met wifi, maar als je nu denkt dat ik daar gebruik van kon maken....nee. En ook niet meer van mobiel internet. Blijkbaar hadden de verschillende access points op mijn phone wat onenigheid want na een klassieke uit en weer aan werkte het weer. Had ik daar maar eerder aan gedacht.....
Maar wat voel je je ineens buitengesloten wanneer internet op je phone het niet meer doet.wanneer je onderweg bent.
Een paar jaar geleden maakte je daar nog niet druk over. Die éne keer dat je in de Efteling even wilde kijken of je salaris gestort was (nog een heel gepriegel op zo'n klein schermpje) veel meer deed je er ook niet mee.
Ja, zo brengen moderne tijden en moderne gadgets ook moderne probleempjes met zich mee.
Terwijl ik 10 jaar geleden een mobiele telefoon had waarmee je alleen kon bellen en sms-en. En ja, ok, een rekenmachine, wereldklok en snake.
Daarna een toestel met WAP, maar na 1 poging monochroom internet op een klein scherm hield ik dat voor gezien.
En dit blogje is dus gekomen omdat de batterij van mijn phone leeg was. Gelukkig heb ik wel altijd een schrijfblok en een pen bij me.
zondag 29 april 2012
Marcie, deel 9
Inmiddels was het zondag en ik was al vroeg op. En ik besloot Marcie te verrassen. Ik zou bij binnenkomst in het stadje even bellen, want zomaar voor de deur staan vond ik ook zoiets. De 432 kilometer door de Appalachian Mountains zou geen probleem zijn. Ik vond en vind autorijden in de VS en Canada een waar genot. Niet zoveel hectiek, niet zoveel agressie in het verkeer zoals we in Nederland gewend zijn. Sterker nog, helemaal geen agressie. En in mijn Mercury Grand Marquis zou het helemaal heerlijk zijn. Dus ging ik op weg, via Interstate 70, Interstate 69 en Interstate 79 zou ik Washington, Pennsylvania bereiken. Door 3 staten: Maryland, West-Virginia en Pennsylvania.
Het werd een heerlijke rit door de besneeuwde Appalachian en ik had zelfs ook nog wat sneeuw onderweg. Maar dat deerde me niet en onderweg werd ik ook nog getrakteerd op het het nodige natuurschoon.
Nu zullen jullie denken, kostte dat niet handen vol geld, 432 km heen en ook weer terug? Nee, dat voel reuze mee. De auto bleek voor een Amerikaan verrassend zuinig en in die tijd betaalde je in de VS voor een gallon (4,91 liter) ongeveer hetzelfde als in Nederland voor een liter.
In de loop van de middag kwam ik in Washington, PA aan. Ik zag een telefooncel en stopte om naar Marcie te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. De telefoon ging over en ik hoorde een meisjesstem "Hello" zeggen. Dat was dus Ashley. Ik vertelde Ashley dat ik dichtbij was, waarop haar reactie was "It's about time you came back!"
Marcie was er niet, maar na overleg met opa en oma zei Ashley dat ik kon komen.
Ik ben naar het huis gereden en werd hartelijk verwelkomd. Ashley bedankte me nog eens voor de Mickey Mouse die ze gekregen had en ik moest vertellen wat ik allemaal gedaan had in de afgelopen 2 en halve maand.
De ouders van Marcie hadden een bakkerij en ik had allerlei typisch Nederlandse koekjes meegenomen.
Het was allemaal heel gezellig. Tegen etenstijd ging ik richting motel en liet Marcie's ouders weten dat Marcie me kon bereiken in hetzelfde motel als waar ik tijdens mijn vorige bezoek overnacht had.
Ik ging eerst wat eten, weet werkelijk niet meer waar en wat, en ging toen naar het hotel.
Een goede vriendin in Nederland had ik beloofd een brief te schrijven met een verslag van de reis.
En dus ging ik aan het schrijven.
Ik herinnerde me ineens dat Marcie me verteld had dat ze op zaterdag (gisteren dus) iets cultureels had in het Westen van Pennsylvania (Harrisburg, als ik me niet vergis) Dat was me eerlijk gezegd ontschoten, maar dat verklaarde wel haar afwezigheid.
Rond 20:15 uur (lokale tijd) ging de telefoon: Marcie......
En Marcie was niet blij, sterker nog, ze was boos. En Marcie hield dus heel duidelijk niet van verrassingen.
Ze verweet me dat alles wat ik deed op "liefde"gericht was. Ik was te verbouwereerd om haar tegen te werpen dat zij begonnen was over bruiloft en "Maids of Honour".....
Daarnaast: hoe ik het in mijn hoofd haalde om bij haar ouders binnen te komen. Die mensen hadden mij zelf binnen gevraagd...
Ik zei nog dat Ashley blij was geweest dat ze me zag en zelfs had gezegd dat het weleens tijd werd dat ik terugkwam.
Dat werkte als een rode lap op een stier.
Ook mijn poging om voor te stellen er als volwassenen over te praten bij een kop koffie werd niet op prijs gesteld.
Marcie besloot met te zeggen dat ze me nooit meer wilde zien en dat ik maar terugmoest gaan naar Washington DC.
Lamgeslagen heb ik op bed gezeten, zou Paul de Leeuw zingen. En zo voelde ik me ook...
Had ik nou iets fouts gedaan? Het enige wat mij te verwijten viel was dat ik niet tot later in de week gewacht had en daardoor met Marcie had kunnen overleggen.
Maar ja, ik doe ook weleens impulsieve dingen. En ik vroeg me tegelijkertijd af of Marcie dan anders gereageerd zou hebben.
Het duurde lang voordat ik in slaap viel. Te druk in mijn kop.....
De volgende ochtend bijtijds op, ontbeten ( één van de charmes van vakantie in de VS en/of Canada) en wat proviand ingeslagen voor onderweg en vertrekken voor de 432 km naar Washington DC.
De reis verliep voorspoedig, ondanks een stop bij een Outlet Mall en ging op zoek naar een motel en reed door het echt lieflijke Maryland met kenmerkende witte erf-afscheidingen.En in een dorpje/stadje genaamd Laurel vond ik een motel tegen een redelijke prijs.
Ik kon het gelukkig van me afzetten en ook van me afschrijven, die goede vriendin heeft een brief van 32 kantjes ontvangen, mijn langste brief ooit.
Ik heb een fantastische week in Washington DC gehad, met zelfs bijna zomerse temperaturen (eind februari) terwijl op sommige plekken nog wat sneeuw lag. In het Witte Huis geweest, het Washington Aquarium en bij het graf van JFK op Arlington National; Cemetry.
1 dag, toen het werkelijk met bakken uit de hemel kwam iets voorbij Annapolis gereden, ook een Outlet Mall.
Ook in het Smithsonian geweest, in het Amerikaans Historisch Museum en Het Amerikaans Volkenkundig Historisch Museum.
Bij dat motel werd me ook nog een een blowjob aangeboden door een vrouw, voor 20 dollar, maar daar ben ik maar niet op ingegaan.
Ondanks de "rocky"start toch een hele leuke week gehad, veel gezien, waaronder het Witte Huis, dat schijnt sinds 9/11 een stuk moeilijker te zijn.
En de moraal van dit verhaal? Vertel het me maar......
TheEnd
Het werd een heerlijke rit door de besneeuwde Appalachian en ik had zelfs ook nog wat sneeuw onderweg. Maar dat deerde me niet en onderweg werd ik ook nog getrakteerd op het het nodige natuurschoon.
Nu zullen jullie denken, kostte dat niet handen vol geld, 432 km heen en ook weer terug? Nee, dat voel reuze mee. De auto bleek voor een Amerikaan verrassend zuinig en in die tijd betaalde je in de VS voor een gallon (4,91 liter) ongeveer hetzelfde als in Nederland voor een liter.
In de loop van de middag kwam ik in Washington, PA aan. Ik zag een telefooncel en stopte om naar Marcie te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. De telefoon ging over en ik hoorde een meisjesstem "Hello" zeggen. Dat was dus Ashley. Ik vertelde Ashley dat ik dichtbij was, waarop haar reactie was "It's about time you came back!"
Marcie was er niet, maar na overleg met opa en oma zei Ashley dat ik kon komen.
Ik ben naar het huis gereden en werd hartelijk verwelkomd. Ashley bedankte me nog eens voor de Mickey Mouse die ze gekregen had en ik moest vertellen wat ik allemaal gedaan had in de afgelopen 2 en halve maand.
De ouders van Marcie hadden een bakkerij en ik had allerlei typisch Nederlandse koekjes meegenomen.
Het was allemaal heel gezellig. Tegen etenstijd ging ik richting motel en liet Marcie's ouders weten dat Marcie me kon bereiken in hetzelfde motel als waar ik tijdens mijn vorige bezoek overnacht had.
Ik ging eerst wat eten, weet werkelijk niet meer waar en wat, en ging toen naar het hotel.
Een goede vriendin in Nederland had ik beloofd een brief te schrijven met een verslag van de reis.
En dus ging ik aan het schrijven.
Ik herinnerde me ineens dat Marcie me verteld had dat ze op zaterdag (gisteren dus) iets cultureels had in het Westen van Pennsylvania (Harrisburg, als ik me niet vergis) Dat was me eerlijk gezegd ontschoten, maar dat verklaarde wel haar afwezigheid.
Rond 20:15 uur (lokale tijd) ging de telefoon: Marcie......
En Marcie was niet blij, sterker nog, ze was boos. En Marcie hield dus heel duidelijk niet van verrassingen.
Ze verweet me dat alles wat ik deed op "liefde"gericht was. Ik was te verbouwereerd om haar tegen te werpen dat zij begonnen was over bruiloft en "Maids of Honour".....
Daarnaast: hoe ik het in mijn hoofd haalde om bij haar ouders binnen te komen. Die mensen hadden mij zelf binnen gevraagd...
Ik zei nog dat Ashley blij was geweest dat ze me zag en zelfs had gezegd dat het weleens tijd werd dat ik terugkwam.
Dat werkte als een rode lap op een stier.
Ook mijn poging om voor te stellen er als volwassenen over te praten bij een kop koffie werd niet op prijs gesteld.
Marcie besloot met te zeggen dat ze me nooit meer wilde zien en dat ik maar terugmoest gaan naar Washington DC.
Lamgeslagen heb ik op bed gezeten, zou Paul de Leeuw zingen. En zo voelde ik me ook...
Had ik nou iets fouts gedaan? Het enige wat mij te verwijten viel was dat ik niet tot later in de week gewacht had en daardoor met Marcie had kunnen overleggen.
Maar ja, ik doe ook weleens impulsieve dingen. En ik vroeg me tegelijkertijd af of Marcie dan anders gereageerd zou hebben.
Het duurde lang voordat ik in slaap viel. Te druk in mijn kop.....
De volgende ochtend bijtijds op, ontbeten ( één van de charmes van vakantie in de VS en/of Canada) en wat proviand ingeslagen voor onderweg en vertrekken voor de 432 km naar Washington DC.
De reis verliep voorspoedig, ondanks een stop bij een Outlet Mall en ging op zoek naar een motel en reed door het echt lieflijke Maryland met kenmerkende witte erf-afscheidingen.En in een dorpje/stadje genaamd Laurel vond ik een motel tegen een redelijke prijs.
Ik kon het gelukkig van me afzetten en ook van me afschrijven, die goede vriendin heeft een brief van 32 kantjes ontvangen, mijn langste brief ooit.
Ik heb een fantastische week in Washington DC gehad, met zelfs bijna zomerse temperaturen (eind februari) terwijl op sommige plekken nog wat sneeuw lag. In het Witte Huis geweest, het Washington Aquarium en bij het graf van JFK op Arlington National; Cemetry.
1 dag, toen het werkelijk met bakken uit de hemel kwam iets voorbij Annapolis gereden, ook een Outlet Mall.
Ook in het Smithsonian geweest, in het Amerikaans Historisch Museum en Het Amerikaans Volkenkundig Historisch Museum.
Bij dat motel werd me ook nog een een blowjob aangeboden door een vrouw, voor 20 dollar, maar daar ben ik maar niet op ingegaan.
Ondanks de "rocky"start toch een hele leuke week gehad, veel gezien, waaronder het Witte Huis, dat schijnt sinds 9/11 een stuk moeilijker te zijn.
En de moraal van dit verhaal? Vertel het me maar......
TheEnd
maandag 23 april 2012
Marcie, deel 8
Doordat alles zo snel was gegaan kon ik niet meer met Marcie overleggen. Ze had zelf geen computer dus email las ze nauwelijks en ik had het die gewonnen veiling was nadat ik haar op zaterdag had gesproken en ik zou op zaterdag vliegen.
De dag was daar, had weer een afspraak met collega Frank gemaakt dat ik de auto bij hem in Huizen zou zetten en hij zou mij naar Schiphol brengen en me na 8 dagen weer ophalen.
Aangekomen op Schiphol ticket opgehaald en toen kreeg ik een minder leuke mededeling: door extreme sneeuwval op IJsland was de vlucht aanzienlijk vertraagd. Er werd me een alternatief aangeboden, maar dan zou ik op een andere luchthaven aan komen (Dulles, Washington DC, vlucht met United of Continental) maar mijn huurauto zou in Baltimore klaarstaan. Later, maar dat is achteraf praten, kwam ik erachter dat er een soort van metrosysteem is tussen Dulles Airport en Baltimore International Airport, dus ik had die alternatieve vlucht kunnen nemen en dan had ik Marcie op zaterdagavond, lokale tijd US, kunnen bellen.
De vertraging werd uiteindelijk 4 uur en dat was nog niet alles, want er waren door die sneeuw passagiers die naar IJsland moesten gestrand in Glasgow, dus werd werd een niet geplande tussenstop gedaan om die mensen op te pikken.
En toen we IJsland aankwamen, inderdaad, de sneeuw lag wel anderhalve meter hoog. Het oponthoud daar duurde ook langer dan gepland we ik kwam zo'n 5 uur later aan in Baltimore dan gepland.
Immigration en Customs leverden geen problemen op, bagage kwam ook netjes van de band (ik had mijn bagage op IJsland ook netjes in het vliegtuig zien laden) en toen ik op weg naar de Hertz vestiging op het vliegveld. En daar wachtte een leuke verrassing. Doordat ik zoveel vertraging had waren alle compact cars al verhuurd en voor mij stond er een dikke vette Ford Mercury Grand Marquis. Een stijlvolle 4-deurs sedan.
Dus daar was ik wel blij mee, echt een mooie auto en hij reed ook heerlijk. Het was inmiddels al over elven en ik ging op zoek naar een hotel. Omdat het zo laat was besloot ik het eerste motel wat ik zag te nemen. En zo gezegd, zo gedaan. En het werd de duurste hotelnacht ooit voor mij, maar ik had onderdak voor de nacht, een bed en een bad/douche.
Ik zette de wekker redelijk vroeg en viel al snel in slaap.......
De dag was daar, had weer een afspraak met collega Frank gemaakt dat ik de auto bij hem in Huizen zou zetten en hij zou mij naar Schiphol brengen en me na 8 dagen weer ophalen.
Aangekomen op Schiphol ticket opgehaald en toen kreeg ik een minder leuke mededeling: door extreme sneeuwval op IJsland was de vlucht aanzienlijk vertraagd. Er werd me een alternatief aangeboden, maar dan zou ik op een andere luchthaven aan komen (Dulles, Washington DC, vlucht met United of Continental) maar mijn huurauto zou in Baltimore klaarstaan. Later, maar dat is achteraf praten, kwam ik erachter dat er een soort van metrosysteem is tussen Dulles Airport en Baltimore International Airport, dus ik had die alternatieve vlucht kunnen nemen en dan had ik Marcie op zaterdagavond, lokale tijd US, kunnen bellen.
De vertraging werd uiteindelijk 4 uur en dat was nog niet alles, want er waren door die sneeuw passagiers die naar IJsland moesten gestrand in Glasgow, dus werd werd een niet geplande tussenstop gedaan om die mensen op te pikken.
En toen we IJsland aankwamen, inderdaad, de sneeuw lag wel anderhalve meter hoog. Het oponthoud daar duurde ook langer dan gepland we ik kwam zo'n 5 uur later aan in Baltimore dan gepland.
Immigration en Customs leverden geen problemen op, bagage kwam ook netjes van de band (ik had mijn bagage op IJsland ook netjes in het vliegtuig zien laden) en toen ik op weg naar de Hertz vestiging op het vliegveld. En daar wachtte een leuke verrassing. Doordat ik zoveel vertraging had waren alle compact cars al verhuurd en voor mij stond er een dikke vette Ford Mercury Grand Marquis. Een stijlvolle 4-deurs sedan.
Dus daar was ik wel blij mee, echt een mooie auto en hij reed ook heerlijk. Het was inmiddels al over elven en ik ging op zoek naar een hotel. Omdat het zo laat was besloot ik het eerste motel wat ik zag te nemen. En zo gezegd, zo gedaan. En het werd de duurste hotelnacht ooit voor mij, maar ik had onderdak voor de nacht, een bed en een bad/douche.
Ik zette de wekker redelijk vroeg en viel al snel in slaap.......
vrijdag 20 april 2012
Marcie, deel 7
Ik kwam goed aan op Schiphol. Collega Frank pikte me op en bij hem thuis nog een bakkie gedaan en verteld over de week en toen weer aan op Arnhem.
's Avonds Marcie nog gebeld dat ik weer veilig thuis gekomen was. Pas 's avonds vanwege het tijdsverschil van 6 uur.
Op maandag weer aan het werk. Uiteraard moest ik op het werk alles in geuren en kleuren vertellen.
Marcie en ik spraken elkaar elke zaterdag, hoewel het voor mij dan al zondag was. De kerst kwam eraan en uiteraard stuurde ik Marcie een kerstkaart en die ging natuurlijk was eerder op de post dan die voor de Nederlandse adressen. Bij toeval, ik weet echt niet eens meer hoe, kwam ik, toen ik wat aan het surfen was, op de Amerikaanse Disney Store terecht. En wat zag ik daar: geen verzendkosten binnen de continetale VS.
Dat was mooi, want dan kon ik iets uitzoeken voor Ashley voor kerst.
Ik vond een Mickey Mouse op, gevuld met iets van chocola, voor een prijs die we hier belachelijk laag zouden vinden, liet em leuk inpakken en naar Ashley sturen. Het cadeau zou net voor kerst bezorgd worden.
Ik natuurlijk niet verklapt in de telefoongesprekken met Marcie, het moest wel een verrassing zijn.
Met kerst natuurlijk weer gebeld met Marcie die zei dat Ashley even met me wilde spreken. Die kleine had de Mickey Mouse gekregen en was er erg blij mee. Ze hield niet op met me te bedanken....
Toen Marcie weer. Ze vond het ontzettend lief van me maar het was eigenlijk toch wel een beetje te gek.
Je kent het wel: "Dat had je nou niet moeten doen".
Rond begin februari liep mijn project bij NUON af en ik kwam, zoals dat heet "op de bank" terecht bij mijn detacheerder. Die tijd gebruikte ik om te studeren en weer wat Microsoft certificaten bij te halen.
En weer bij toeval tijdens het surfen kwam ik op een veilingsite terecht, Ricardo veilingen en daar zag ik dat er vluchten van Iceland Air naar Noord-Amerika werden geveild. Naar Baltimore en dat is niet zover van Washington DC, een stad die ook al een tijdje op mijn verlanglijstje stond.
Dus ik aan het bieden. Het einde van de veiling duurde nog even maar ik had met 270 gulden (GULDEN!) het hoogste bod. Hoger wilde ik ook niet gaan, dus ik dacht, daar gaat nog wel iemand overheen.
Niet meer naar gekeken en toen werd ik ineens gebeld door Iceland Air: ik had die veiling gewonnen, of ik al wist wanneer ik van die vlucht gebruik wilde maken. Even voor de duidelijkheid, het was dus 270 gulden voor een retourvlucht, alles inclusief, dus ook luchthavenbelasting enzovoort. Om jullie een idee te geven: dat is 112,50 in euro's......
Ik zei tegen de vriendelijk dame van Iceland Air dat ik dat even most overleggen op mijn werk, maar dat ik wel al mogelijk data had.
Ik zat op de bank bij de detacheerder en die vond het helemaal niet erg dat ik een weekje weg was.
Dus Iceland Air weer gebeld en de data vastgezet, er was plek in het vliegtuig, zowel op de heen- als de terugvlucht, dus dat was geregeld. Nu hoefde ik alleen nog maar een huurauto te regelen en dat deed ik, mede dankzij de positieve ervaringen, weer bij Hertz. Er zou een auto voor me klaarstaan op Baltimore International Airport.
Wordt vervolg.
's Avonds Marcie nog gebeld dat ik weer veilig thuis gekomen was. Pas 's avonds vanwege het tijdsverschil van 6 uur.
Op maandag weer aan het werk. Uiteraard moest ik op het werk alles in geuren en kleuren vertellen.
Marcie en ik spraken elkaar elke zaterdag, hoewel het voor mij dan al zondag was. De kerst kwam eraan en uiteraard stuurde ik Marcie een kerstkaart en die ging natuurlijk was eerder op de post dan die voor de Nederlandse adressen. Bij toeval, ik weet echt niet eens meer hoe, kwam ik, toen ik wat aan het surfen was, op de Amerikaanse Disney Store terecht. En wat zag ik daar: geen verzendkosten binnen de continetale VS.
Dat was mooi, want dan kon ik iets uitzoeken voor Ashley voor kerst.
Ik vond een Mickey Mouse op, gevuld met iets van chocola, voor een prijs die we hier belachelijk laag zouden vinden, liet em leuk inpakken en naar Ashley sturen. Het cadeau zou net voor kerst bezorgd worden.
Ik natuurlijk niet verklapt in de telefoongesprekken met Marcie, het moest wel een verrassing zijn.
Met kerst natuurlijk weer gebeld met Marcie die zei dat Ashley even met me wilde spreken. Die kleine had de Mickey Mouse gekregen en was er erg blij mee. Ze hield niet op met me te bedanken....
Toen Marcie weer. Ze vond het ontzettend lief van me maar het was eigenlijk toch wel een beetje te gek.
Je kent het wel: "Dat had je nou niet moeten doen".
Rond begin februari liep mijn project bij NUON af en ik kwam, zoals dat heet "op de bank" terecht bij mijn detacheerder. Die tijd gebruikte ik om te studeren en weer wat Microsoft certificaten bij te halen.
En weer bij toeval tijdens het surfen kwam ik op een veilingsite terecht, Ricardo veilingen en daar zag ik dat er vluchten van Iceland Air naar Noord-Amerika werden geveild. Naar Baltimore en dat is niet zover van Washington DC, een stad die ook al een tijdje op mijn verlanglijstje stond.
Dus ik aan het bieden. Het einde van de veiling duurde nog even maar ik had met 270 gulden (GULDEN!) het hoogste bod. Hoger wilde ik ook niet gaan, dus ik dacht, daar gaat nog wel iemand overheen.
Niet meer naar gekeken en toen werd ik ineens gebeld door Iceland Air: ik had die veiling gewonnen, of ik al wist wanneer ik van die vlucht gebruik wilde maken. Even voor de duidelijkheid, het was dus 270 gulden voor een retourvlucht, alles inclusief, dus ook luchthavenbelasting enzovoort. Om jullie een idee te geven: dat is 112,50 in euro's......
Ik zei tegen de vriendelijk dame van Iceland Air dat ik dat even most overleggen op mijn werk, maar dat ik wel al mogelijk data had.
Ik zat op de bank bij de detacheerder en die vond het helemaal niet erg dat ik een weekje weg was.
Dus Iceland Air weer gebeld en de data vastgezet, er was plek in het vliegtuig, zowel op de heen- als de terugvlucht, dus dat was geregeld. Nu hoefde ik alleen nog maar een huurauto te regelen en dat deed ik, mede dankzij de positieve ervaringen, weer bij Hertz. Er zou een auto voor me klaarstaan op Baltimore International Airport.
Wordt vervolg.
dinsdag 10 april 2012
Marcie, part 2
So, I went to Schiphol Amsterdam Airport. I would leave my car at collegues Frank's house in Huizen and he would drop me off at Schiphol. And so it happened. By the way, this all happened in November 1999.
First the flight from Amsterdam to Detroit. In the US you go through Immigration and Customs at the first airport you arrive, after that it's just domestic terminals. But in Detroit happened what can only happen to me, my luggage didn't come off the belt....
I saw someone with a NorthWest logo on his shirt, I have no problem stating my problem, even abroad, and I speak the language, so no problem there. The NorthWest official asked the address where I would be staying and the telephone number. Now that was a minor problem, I didn't know yet in what motel I would stay. I wouldn't stay at Marcie's, she lived with her parents and there wast just no room for a guest. So I gave Marcie's address and telephone number.
At Immigration I got the strangest question. The Immigration Officer asked me what the purpose of my visit was and as I believe that honesty will get you the furthest I answered that I was going to visit a female friend I had met on the internet. Then, that Immigration Officer asked me if I had plans marrying this woman!
For a brief moment, I was surprise, but recovered fast enough with a counter question: "Would you marry someone you've never met?" Response from the Immigration Officer: "Welcome to the United States"
After that I continued to the gate where my flight to Pittsburgh would depart and I had seen something about a "peanut free flight", but I wasn't the sharpest tool in the shed anymore due to the flight and the time difference and on top of that I was hungry.
It was a tiny little plane, a Saab. And I know those Swedish guys make good cars, but I had no experience with theur airplanes.
I got into that little plane with only 32 seats, nice seats, it looked like one big business class. I had purchased a little bag of M&M's with peanut on Detroit Airport and I had a serious craving so I attempt to open the bag. At that moment a flight attendant comes running towards me begging me not to open that bag of M&M's. It turned out there was someone on that plane with a serious peanut allergy. Suddenly the concept of a peanut fly flight becomes clear to me. Where I thoughts that the peanuts were for free on the flight. But I kept my bag of M&M's peanut closed, mentioning to the flight attendant that I was hungry. On the flight from amsteram to Detroit a meal had been served, but that was already a while ago. The flight attendant bought me two little bags of pretzels. So I was happy.
Now, I have to tell you: what you don't feel in a Boeing 747, you will feel that in a Saab.But since the very first time I ever flew and that first I didn't want to sit at the window, I have gone through a whole process and now I want to sit at the window and watch the take off and landing. But in such a small plane that is a lot more intensive.
There was snow on the ground on many places, not so strange, this was the North of the US, near the Canadian border and it was the end of November.
I arrived without problems in Pittsburgh. I don't why I waited at the luggage belt. Not much of a change that your luggage comes off the belt in Pittsburgh if it didn't come off in Detroit. But the NorthWest guy had said that I should check anyway and my luggage didn't show up I should report that in Pittsburgh as well.
Havind done that I went to Hertz for my rental car.That is always a surprise, you don't always know what you get and as I was a while later because of the luggage problem, it could be that I got a bigger car than what I had paid for.
Hertz gave me a Ford Escort US version and I drove from Pittsburgh Airport to Washington, PA. I love driving in the US (and Canada), traffic is a lot less hectic and a lot less agressive than in the Netherlands/Europe.
In the center of Washington, PA I saw a McDonald's, the pretzels were alreday a while ago and I didn't want to arrive at Marcie's with a funny noises making stomach...
After I had eaten I saw across from the McDonald's a telephone booth, in Detroit I had already bought a telephone card, and I called Marcie. She was very pleased that I was already in town and gave directions how get to her. Within 3 minutes I parked in front of her parents house and rang the bell with my heart almost in my throat.......
First the flight from Amsterdam to Detroit. In the US you go through Immigration and Customs at the first airport you arrive, after that it's just domestic terminals. But in Detroit happened what can only happen to me, my luggage didn't come off the belt....
I saw someone with a NorthWest logo on his shirt, I have no problem stating my problem, even abroad, and I speak the language, so no problem there. The NorthWest official asked the address where I would be staying and the telephone number. Now that was a minor problem, I didn't know yet in what motel I would stay. I wouldn't stay at Marcie's, she lived with her parents and there wast just no room for a guest. So I gave Marcie's address and telephone number.
At Immigration I got the strangest question. The Immigration Officer asked me what the purpose of my visit was and as I believe that honesty will get you the furthest I answered that I was going to visit a female friend I had met on the internet. Then, that Immigration Officer asked me if I had plans marrying this woman!
For a brief moment, I was surprise, but recovered fast enough with a counter question: "Would you marry someone you've never met?" Response from the Immigration Officer: "Welcome to the United States"
After that I continued to the gate where my flight to Pittsburgh would depart and I had seen something about a "peanut free flight", but I wasn't the sharpest tool in the shed anymore due to the flight and the time difference and on top of that I was hungry.
It was a tiny little plane, a Saab. And I know those Swedish guys make good cars, but I had no experience with theur airplanes.
I got into that little plane with only 32 seats, nice seats, it looked like one big business class. I had purchased a little bag of M&M's with peanut on Detroit Airport and I had a serious craving so I attempt to open the bag. At that moment a flight attendant comes running towards me begging me not to open that bag of M&M's. It turned out there was someone on that plane with a serious peanut allergy. Suddenly the concept of a peanut fly flight becomes clear to me. Where I thoughts that the peanuts were for free on the flight. But I kept my bag of M&M's peanut closed, mentioning to the flight attendant that I was hungry. On the flight from amsteram to Detroit a meal had been served, but that was already a while ago. The flight attendant bought me two little bags of pretzels. So I was happy.
Now, I have to tell you: what you don't feel in a Boeing 747, you will feel that in a Saab.But since the very first time I ever flew and that first I didn't want to sit at the window, I have gone through a whole process and now I want to sit at the window and watch the take off and landing. But in such a small plane that is a lot more intensive.
There was snow on the ground on many places, not so strange, this was the North of the US, near the Canadian border and it was the end of November.
I arrived without problems in Pittsburgh. I don't why I waited at the luggage belt. Not much of a change that your luggage comes off the belt in Pittsburgh if it didn't come off in Detroit. But the NorthWest guy had said that I should check anyway and my luggage didn't show up I should report that in Pittsburgh as well.
Havind done that I went to Hertz for my rental car.That is always a surprise, you don't always know what you get and as I was a while later because of the luggage problem, it could be that I got a bigger car than what I had paid for.
Hertz gave me a Ford Escort US version and I drove from Pittsburgh Airport to Washington, PA. I love driving in the US (and Canada), traffic is a lot less hectic and a lot less agressive than in the Netherlands/Europe.
In the center of Washington, PA I saw a McDonald's, the pretzels were alreday a while ago and I didn't want to arrive at Marcie's with a funny noises making stomach...
After I had eaten I saw across from the McDonald's a telephone booth, in Detroit I had already bought a telephone card, and I called Marcie. She was very pleased that I was already in town and gave directions how get to her. Within 3 minutes I parked in front of her parents house and rang the bell with my heart almost in my throat.......
maandag 9 april 2012
Marcie, part 1
When I was just single again after a relationship with a girlfriend that was 10 years younger than me I came into contact through Hotmail Personals (no idea if that stull exists) with a woman called Marcie. Marcie lived in the United States of America, in Washington, but not the Washington where he White House is situated, but Washington in the state of Pennsylvania.
And Washington, PA is situated about 40 miles South of Pittsburgh, there where the states of Pennsylvania, West-Virginia and Ohio come together.
We had contact through email (logical with a Hotmail Service) and it was very friendly, both ways. Marcie was an US resident but for a US resident she had a very European point of view. Which only made me like her more.
She was divorced and she had a daughter, Ashley, who was 6 at the time.
So very nice emails to and from eachother and Marcie made no secret of the fact that she liked me very much.Even more, at a certain moment she started talking about marriage, she even already knew who her maids of honour would be.....
It's good to know that I was doing wel in that time. A good job that paid well, no debts beside the mortgage and after the relationship mentioned above ended I bought the apartment where I am still living today.
Besides emailing we also talked on the telephone. I called Marcie almost every Saturday, calling from the Netherlands to the USA is a lot cheaper than the other way around.
The telephone conversations were also very friendly and very nice!
And when I asked Marcie if she would like it if I came to the US to visit her her reaction was espscially positive.
We agreed on a week that that would be posible for both of us and it would be the week inbetween Thanksgiving and Sinterklaas ( Saint Nicolas, Dutch traditional children's event on December 5th).
So I went searching for a flight and a rental car and I found a flight with KLM Royal Dutch Airlines to Pittsburgh via Detroit. The leg from Detroit to Pittsburgh would be operated by NorthWest Airlines, the US partner of KLM.
Off course is was exiting to go there, not so much to the US, I had been there before and always liked it. But meeting Marcie in real life was very exiting and making me even a bit nervous.
And Washington, PA is situated about 40 miles South of Pittsburgh, there where the states of Pennsylvania, West-Virginia and Ohio come together.
We had contact through email (logical with a Hotmail Service) and it was very friendly, both ways. Marcie was an US resident but for a US resident she had a very European point of view. Which only made me like her more.
She was divorced and she had a daughter, Ashley, who was 6 at the time.
So very nice emails to and from eachother and Marcie made no secret of the fact that she liked me very much.Even more, at a certain moment she started talking about marriage, she even already knew who her maids of honour would be.....
It's good to know that I was doing wel in that time. A good job that paid well, no debts beside the mortgage and after the relationship mentioned above ended I bought the apartment where I am still living today.
Besides emailing we also talked on the telephone. I called Marcie almost every Saturday, calling from the Netherlands to the USA is a lot cheaper than the other way around.
The telephone conversations were also very friendly and very nice!
And when I asked Marcie if she would like it if I came to the US to visit her her reaction was espscially positive.
We agreed on a week that that would be posible for both of us and it would be the week inbetween Thanksgiving and Sinterklaas ( Saint Nicolas, Dutch traditional children's event on December 5th).
So I went searching for a flight and a rental car and I found a flight with KLM Royal Dutch Airlines to Pittsburgh via Detroit. The leg from Detroit to Pittsburgh would be operated by NorthWest Airlines, the US partner of KLM.
Off course is was exiting to go there, not so much to the US, I had been there before and always liked it. But meeting Marcie in real life was very exiting and making me even a bit nervous.
Marcie, deel 6
Overigens ben ik de volgende dag wel naar die Factory Outlet gegaan en ik had het al over Amish country. Ik vond het wat te ver gaan om met mijn huurauto dat gebied in te gaan, maar wat wel grappig was bij die Factory Outlet: speciale parkeerplaatsen voor paard en wagen.
Een stukkie terug had ik het over die Native American winkel, daar houden ze ook Amish artikelen, bijvoorbeeld door Amish gemaakte candy canes.
Wat ook erg leuk was: tijdens de gesprekken, ik kwam aan net na Thansgiving, een Amerikaanse traditie, is het natuurlijk ook gegaan over een Nederlandse traditie: Sinterklaas. Uiteraard hebben we het ook over Koniginnedag gehad, maar het was net tussen Thanksgiving en Sinterklaas in, dus de nadruk lag toch wel op Sinterklaas en de vergelijking met Santa Clause, de kerstman.
En wat extra leuk was, op één van de avonden was er op de Amerikaanse televisie een animatiefilm waarin Amerikaanse kinderen uitgelegd werd wat Sinterklaas eigenlijk was. En we hebben met zijn drietjes, Marcie, Ashley en ik die film gekeken bij Marcie op bed. En Ashley, zo lief, al helemaal vertrouwd, tegen mij aan en tegen het einde van die film ook tegen mij aan in slaap gevallen. Maar aan de andere kant was Marcie ook tegen mij aan in slaap gevallen.
Na een tijdje ze toch maar alle 2 wakker gemaakt, Ashley moest naar haar eigen kamer en bed en ik moest natuurlijk terug naar het hotel.
Wat ik al zei: een heerlijke week met een hele leuke vrouw. En ik had graag nog een week gebleven, maar dat kon niet, ik had een non-changeable retourtje en bovendien moest ik op maandag weer aan het werk.
Dus op vrijdagavond zijn we uit eten gegaan naar steak restaurant (steaks waren groot en lekker!) en daarna naar de film, James Bond, The world is not enough. Een heerlijk tijd gehad samen en daarna nog bij Marcie thuis tot diep in de nacht gekletst.
Wat de week extra leuk maakte, behalve Marcie, natuurlijk, is dat ik weliswaar in een hotel sliep, maar overdag gewoon tussen de Amerikanen was. Een ervaring die ik iedereen aan kan raden.
En toen kwam de zaterdag en het afscheid. Ik had ’s morgens uitgechecked bij het motel en de rest van de dag met Marcie doorgebracht tot ongeveer 17:00 uur. Het afscheid was emotioneel, maar ook lief. We stonden in de front yard, in een innige omhelzing, ik had zelfs mijn handen onder Marcie’s truitje, maar gewoon in haar zij, hoor. En we kusten elkaar en beloofde elkaar dat we elkaar snel weer zouden zien en Marcie zou gaan sparen en samen met Ashley naar Nederland komen.
En tijdens de omhelzing en het afscheid nemen stond Ashley in de deuropening en riep: “Mommy, are in love with Theo?”
Marcie antwoordde daar overigens niet op, ze bloosde wel.
Maar goed, zoals gezegd, aan alle leuke dingen komt een eind en het was tijd om naar het vliegveld te rijden. Als ik mijn vlucht zou missen zou ik in allerlei problemen komen, maar ik was op tijd op het vliegveld van Pittsburgh. Voordeel was ook wel dat ik eerst een binnenlandse vlucht had, daarvoor hoef je geen 2 uur van tevoren aanwezig te zijn, half uurtje tot 3 kwartier was genoeg. Inderdaad, de Twin Towers stonden toen nog overeind.
Overstappen in Detroit en vandaar heb ik Marcie nog even gebeld, nog maar een keer afscheid nemen, ik ben daar niet zo heel erg goed in......
Dus wij nog even keuvelen tot het tijd was om naar mijn KLM vlucht te gaan. En wat ik zo leuk vind aan terug naar Nederland vliegen met KLM: Nederlandse kranten bij het instappen!
Het verhaal is nog niet voorbij, maar ik stop hier even. Een soort van “season finale”.......
Wordt vervolgd!
zondag 8 april 2012
Marcie, deel 5
Ik ben ook nog alleen op pad geweest, als Marcie aan het werk was. En laat mij even alleen en ik kom in allerlei problemen.
Ik had op een ochtend het idee om naar de Factory Outlet zo’n 70 kilometer Noordelijker te gaan (waar ook Amish gebied was, daarover later meer), maar ik draaide de verkeerde Interstate op dus bij de volgende afrit eraf, aan de andere kant er weer en de afrit bij mijn hotel er weer af. Het was inmidels beginnen te sneeuwen en er zat een Ford F150 pick-up truck voor me die ineens op de rem ging staan, ik remde ook, maar gleed pardoes op de trekhaak van die F150. Dus onder motto van je moet alles een keer meegemaakt hebben, had ik een aanrijding in de Verinigde Staten van Amerika.
Die trekhaak had niet eens een krasje, maar mijn voorkant zag er niet best uit en de groene vloeistof onder de auto deed vermoeden dat de radiator geperforeerd was door de trekhaak.
Mocht je ooit naar de VS gaan en een aanrijding krijgen, let dan nu goed op!
De auto reed nog en het hotel was maar 50 meter van de afrit en de man van de F150 had geen schade, we hebben wel gegevens uitgewisseld maar hij vond het wel best, zo leek het. Dus ik de auto geparkeerd op de parkeerplaats van het motel en Hertz gebeld. En die vroegen me of ik een proces verbaal had. Dat had ik niet want er was geen politie bij geweest. Hertz verteld me dat ik de politie moest bellen en vragen om een proces verbaal nummer. Dus ik aan het werk met het telefoonboek bij de hand. Eerst maar de Sherif’s Office in Washington, PA, daar was ik tenslotte. Maar nee, dat was fout, het was op een afrit van de Interstate gebeurd dus ik moest de State Troopers bellen.
Nee, ook niet, op- en afritten vielen niet onder de State Troopers dus die konden er ook niets mee. Ik ben natuurlijk ook niet gek en ik wilde niet elke Law Enforcement organistie in de wijde omtrek gaan bellen, dus ik vroeg bij wie ik dan wel moest zijn. Nou dat was dus wel de sherif’s Office, maar in het volgende stadje. Dus ik die gebeld, maar die deden moeilijk omdat ik de auto verplaatst had. Dus mocht je ooit in de VS zijn en een aanrijding krijgen: laat de auto staan waar de aanrijding gebeurde en haal de politie erbij. Oh, en als je een auto huurt, neem dan de all-in verzekering erbij, dan hoef je geen cent te betalen. Ik was erg blij dat ik dat gedaan had anders had het me een hoop geld gekost.
Hoe dan ook, ik dus weer Hertz bellen, maar die waren standvastig, als ik dan geen proces verbaal nummer kon krijgen dan op zijn minst de naam en badgenummer van de agent waarmee ik gesproken had. Dus ik weer de Sherif bellen in het volgende stadje, ik kreeg nu een dame aan de lijn, ik legde het hele verhaal nog een keer uit en zij gaf me een proces verbaal nummer en wenste me veel succes met het verdere verloop.
Toen weer Hertz gebeld, die zouden een tow truck sturen, die zou mij en de auto naar de Hertz vestiging op het vliegveld van Pittsburgh brengen en dan zou ik wat formulieren moeten invullen en daarna zou ik een andere auto krijgen.
De tow truck was er binnen het uur, we waren met zo’n 45 minuten bij Hertz en na een half uur had ik een andere auto, weer een Ford Escort US versie, alleen een andere kleur. Dus ik weer terug. Ik had overigens een berichtje achtergelaten voor Marcie, we hadden afgesproken als zij klaar zou zijn met werken, en haar laten weten dat het later zou kunnen worden. Ik had ook gezegd dat ik een aanrijding had gehad.
Terug in het motel ging de telefoon. Marcie, helemaal van streek, of alles wel goed met me was enzo. Ik heb haar gerustgesteld en ik ben naar haar toegegaan en haar het hele verhaal verteld.
Marcie, deel 4
Ik zal niet elke dag in detail beschrijven, dat weet ik ook niet meer precies. Wat ik wel weet is dat ik een hele leuke week met Marcie gehad heb en zij vond hetzelfde, maar dan met mij.
Geen sex, maar wel elke avond die kus op de lippen en “I love you”.
En we hebben leuke dingen gedaan, samen, maar als Marcie moest werken, ze werkte halve dagen, ik ook in mijn eentje. Toen ik aankwam op de zaterdag in de namiddag was Ashley er niet, zij was bij haar vader in een dorpje/stadje zo’n 40 mijl Noordelijker. Marcie en ik hebben Ashley daar zondagmiddag opgehaald. En natuurlijk maakte ik weer een vrouw aan het huilen, al doe ik dat nooit op een gemene manier, maar in de auto toen we net op weg waren zag ik haar gezicht en ik zei tegen Marcie: “You miss Ashley, don’t you?” Nou, dat was net het duwtje wat ze nodig had. Maar ik had haar ook weer vrij snel getroost, tenslotte waren we op weg om Ashley op te halen.
Eventjes afdwalen, de ex-man van Marcie sloeg haar tijdens het huwelijk en had haar ook gedwongen sex te hebben met andere mannen. Dus dat zal ook wel meegespeeld hebben bij de emoties. En de nieuwe vriendin van haar ex zei de meest vreselijke dingen over Marcie in het bijzijn van Ashley.
We zijn naar een “native American outlet post” geweest in West-Virginia (Washington, PA ligt daar waar de staten Pennsylvania, West-Virginia en Ohio samenkomen). Daarbij moet je je een winkel voorstellen in “Native American” stijl met allerlei native american souvenirs (zoals bijvoorbeeld dream catchers), maar ook, en dat had mijn interesse, koelkast magneten van alle Amerikaanse Staten. En ik mocht er een paar bijkopen: Michigan (ik was overgestapt in Detroit), Pennsylvania (Marcie woonde in die staat), West-Virginia (daar waren we dus op dat moment) en Ohio (om in die staat te komen hoefde ik maar 4 kilometer te rijden en dat heb ik later die week ook gedaan, dus die koelkast magneet was ook verdiend).
We zijn ook koffie wezen drinken in het centrum van Washington, PA in een coffee shop en in tegenstelling tot hier in Nederland bestel je en drink je daar daadwerkelijk koffie. En uiteraard gevolgd door een leuk gesprek over het verschil tussen coffee shops in de VS en coffee shops in Nederland.
Ook hebben we echte Amerikaanse hotdogs gegeten (de uitjes waren nog tot daaraantoe, maar de sauerkraut heb ik toch echt voor bedankt). Ook hebben we het gerechtsgebouw bezocht en een toevallig daar aanwezige rechter liet ons zelf een rechtszaal ingaan. Zoals je mischien wel weet heeft de USA jury rechtspraak, dus de layout van een rechtszaal is daar anders dan hier. Dus dat was heel interessant.
Onze gesprekken gingen niet alleen over koetjes en kalfjes, maar zker ook over poltiek en samenleving en dan speciaal de verschillen tussen de Verenigde Staten en Nedeland/Europa.
Marcie was, voor een Amerikaanse bijzonder Europees ingesteld, qua gedachtengang en opvattingen. Wat erg goed voor mijn ego was, was dat Marcie zei dat ik meer van de gechiedenis van de VS wist dan de gemiddelde Amerikaan.
We hebben een avond pizza gehaald, dat was op maandagavond, terwijl Marcie de pizza ging halen hielp ik Ashley met haar huiswerk (ja, 6 jaar oud en al huiswerk) en we zijn ook nog een keer uit eten geweest met een stel waar Marcie mee bevriend was bij de Chinees. Dat was nogal een uitdaging, want als je hier naar de Chinees gaat vaar je min of meer blind op de Indonesische namen van de gerechten, maar dat heb je in de VS dus niet. En nu weet ik wel al heel lang dat fried rice hetzelfde is als nasi, maar daarna wordt het toch schimmig. Maar ik ben er toch uitgekomen en iets besteld wat ik lekker vond, al weet ik nu niet meer wat dat was.
En ik heb ook nog mijn wereldberoemde pannekoeken gebakken.
Net zoals ik hield Marcie ook van muziek en “Live” timmerde in die tijd nogal aan de weg en die band komt uit Pittsburgh, dus dat leverde ook weer gepreksstof op. Al hadden we daar nooit gebrek aan, we hebben echt uren en uren gekletst.
Abonneren op:
Posts (Atom)